rufo

Latine

rūfō

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈruːfoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: rū·fō — morphologica: ruf-o

Notatio

← Latine: rūfus

Verbum transitivum

rūf|ō, -āre, -ātum ^[1][2][3][4]

1. Rufum facere.^[1]

Coniugatio

Verbum finitum

Thema	Vox activa
rūf-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	rūfō	rūfem		rūfābam	rūfārem	rūfābō
II. sing.	rūfās	rūfēs	rūfā!	rūfābās	rūfārēs	rūfābis	rūfātō!
III. sing.	rūfat	rūfet		rūfābat	rūfāret	rūfābit	rūfātō!
I. plur.	rūfāmus	rūfēmus		rūfābāmus	rūfārēmus	rūfābimus
II. plur.	rūfātis	rūfētis	rūfāte!	rūfābātis	rūfārētis	rūfābitis	rūfātōte!
III. plur.	rūfant	rūfent		rūfābant	rūfārent	rūfābunt	rūfantō!­
Thema	Vox passiva
rūf-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
III. sing.	rūfātur	rūfētur		rūfābātur	rūfārētur	rūfābitur	—

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	rūfāre	—	rūfātūrum, -am, -um esse	rūfāns		rūfātūrus, -a, -um­
Vox passiva	rūfārī	rūfātum, -am, -um esse	rūfātum īrī		rūfātus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
rūfandī		rūfandus, -a, -um			rūfātum	rūfātū

Dictiones collatae

Collocationes

• rufare capillum

Translationes

Rufum facere	dilatare ▼

Rufum facere	collabi ▲

Anglice: make red (en) Germanice: rot färben (de)

Discretiva

rufo dictio est in variis linguis:

• Hispanice: rufo
• Italice: rufo
• Lusitane: rufo

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
rūfō	casus dativus singularis · genus masculinum	adiectivi rūfus
rūfō	casus ablativus singularis · genus masculinum	adiectivi rūfus
rūfō	casus dativus singularis · genus neutrum	adiectivi rūfus
rūfō	casus ablativus singularis · genus neutrum	adiectivi rūfus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈruːfoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: rū·fō — morphologica: ruf-o

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 167 — “RŪFO, as, are, a. 1.”
2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. III, p. 133 — “rūfo, āre, v. a. [rufus]”
3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — rūfo, āre (rufus) (tom. 2, p. 2422)
4. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — rufo