servaras

Discretiva

servaras dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
servārās	secunda singularis	plusquam perfectum	activa	indicativus	servō (servāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ser'waːraːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ser·vā·rās — morphologica: serva[v-e]ras

Formae aliae

• servāverās

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (54 a.C.n. / 700 a.u.)

• ‘quam petitionem cum reliquisses, si hoc indicasti, tanta in tempestate te gubernare non posse, de virtute tua dubitavi, si nolle, de voluntate; sin, quod magis intellego, temporibus te aliis reservasti, ego quoque,’ inquiet populus Romanus, ‘ad ea te tempora revocavi ad quae tu te ipse servaras.’ —Pro Cn. Plancio oratio Ciceronis ^[1][2]

Fontes