solutiore

Discretiva

solutiore dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
solūtiōre	casus ablativus singularis	adiectivi solūtior (solūtus comparativus)

Appellatio pronuntiatusque

API: /soluːtiˈoːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: so·lū·ti·ō·re — morphologica: solut-ior-e

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• umidiorem agrum fossis concidi atque siccari utilissimum est, fossas autem cretosis locis apertas relinqui, in solutiore terra saepibus firmari <v>e<l> proclivibus a<c> supinis lateribus procumbere; —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 8, [47] — solutiore
2. Vicicitatio: solutiore.