solutis

Discretiva

solutis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
solūtīs	casus dativus pluralis	participii solūtus
solūtīs	casus ablativus pluralis	participii solūtus
solūtīs	casus dativus pluralis	substantivi solūtum
solūtīs	casus ablativus pluralis	substantivi solūtum

Appellatio pronuntiatusque

API: /soˈluːtiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: so·lū·tīs — morphologica: solut-is

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Nam plus ex maiore, plus nondum solutis inflammationibus naturaliter fertur. —De Medicina Celsi ^[1][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber quintus, XXVI. [20f] — solutis
2. Vicicitatio: solutis.