solutum

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /soˈluːtum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: so·lū·tum — morphologica: solut-um

Notatio

← Latine: solvō (solvere)

Nomen substantivum

solūt|um, -ī neut. ^[1][2]

1. Res soluta. ^[1]

Declinatio

n.	sing.	plur.
nom.	solūtum	solūta	I
gen.	solūtī	solūtōrum	II
dat.	solūtō	solūtīs	III
acc.	solūtum	solūta	IV
abl.	solūtō	solūtīs	VI
voc.	solūtum	solūta	V

Dictiones collatae

Collocationes

• in solutum accipere = accipere ad satisfactionem aut certe ad deductionem debiti ^[1]
• dare in solutum, dare pro soluto = transferre aliquid in creditorem, in liberationem crediti ^[1]

Translationes

Res soluta

Anglice: payment (en) Germanice: Bezahlung (de) f

Italice: pagamento (it) m

Discretiva

solutum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
solūtum	—	—	—	supinum­	accusativo	solvō (solvere)

Forma	Modus flexurae	originis
solūtum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii solūtus
solūtum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii solūtus
solūtum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii solūtus
solūtum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii solūtus
solūtum	casus accusativus singularis	substantivi solūtum
solūtum	casus vocativus singularis	substantivi solūtum

Appellatio pronuntiatusque

API: /soˈluːtum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: so·lū·tum — morphologica: solut-um

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• eo magis quoniam, conpresserit aliquem morbus an fuderit, quilibet etiam inperitissimus videt: quid autem conpressum corpus resolvat, quid solutum teneat, si a ratione tractum est, rationalis est medicus; —De Medicina Celsi ^[3][4]

saec. I.

• carbunculos rumpit ex vino. urinae difficultates, inflationem, vitia iocineris, tenesmon et quae cibum non sentiant, atropha appellata, tostum et in nucis abellanae magnitudinem melle collectum devoratumque corrigit; item impetigines ex aceto coctum et quarto die solutum. —Naturalis historia Plinii ^[5][4]

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 416 — “Solutum, i, n. 2.”
2. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — solutum
3. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber primus, prooemium. [63] — solutum
4. Vicicitatio: solutum.
5. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXII, cap. 73, [152] — solutum