solvit

Discretiva

solvit dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: solvit

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solvit	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	solvō (solvere)
solvit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	solvō (solvere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈsolwit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·vit — morphologica: solv-it

Dacoromane

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
solvit	—	perfectum	—	participium	solvi

Appellatio pronuntiatusque

API: /solˈvit/

Syllabificatio phonetica: sol·vit — morphologica: solv-it

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Et causae quoque aestimatio saepe morbum solvit. Ergo etiam ingeniosissimus saeculi nostri medicus, quem nuper vidimus, Cassius febricitanti cuidam et magna siti adfecto, cum post ebrietatem eum premi coepisse cognosset, aquam frigidam ingessit; —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• Apulum vomitus facit, stomachum et alvum solvit. —Naturalis historia Plinii ^[3]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber primus, prooemium. [69] — solvit
2. Vicicitatio: solvit.
3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber tertius decimus, cap. 44, [127] — solvit