stulte

Latine

stultē

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈstul.teː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: stul·tē — morphologica: stult-e

Notatio

← Latine: stultus + -ē

Adverbium

stultē

1. stultō modō, stultitiā aliquid agere

Dictiones collatae

Synonyma

1. insipienter, dementer

Collocationes

• stultē dicere
• stultē ludere proelia latronum

Dictiones derivatae

• stultius (comparativus)
• stultissimē (superlativus)

Translationes

Stulto modo	dilatare ▼

Stulto modo	collabi ▲

Anglice: stupidly (en), foolishly (en) Germanice: dumm (de), einfältig (de), töricht (de)

Discretiva

stulte dictio est in variis linguis:

• Esperantice: stulte
• Francogallica Media: stulte

Formae affines

Latine

stulte

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
stulte	casus vocativus singularis · genus masculinum	adiectivi stultus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈstul.te/

(classice)

Syllabificatio phonetica: stul·te — morphologica: stult-e

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Marcus Terentius Varro -116…-27

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

Phaedrus ca. -10…+60

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 85 a.C.n. / 669 a.u.)

• Quodsi ea, quae in his libris exponuntur, tanto opere eligenda fuerunt, quanto studio electa sunt, profecto neque nos neque alios industriae nostrae paenitebit. Sin autem temere aliquid alicuius praeterisse aut non satis eleganter secuti videbimur, docti ab aliquo facile et libenter sententiam commutabimus. Non enim parum cognosse, sed in parum cognito stulte et diu perseverasse turpe est, propterea quod alterum communi hominum infirmitati, alterum singulari cuiusque vitio est adtributum. —De inventione Ciceronis ^[1][2]

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Quare quoniam ad analogias quod pertineat non opus est ut omnia similia dicantur, sed ut in suo quaeque genere similiter declinentur, stulte quaerunt, cur as et dupondius et tressis non dicantur proportione, cum as sit simplex, dupondius fictus, quod duo asses pendebat, tressis ex tribus aeris quod sit. Pro assibus nonnunquam aes dicebant antiqui, a quo dicimus assem tenentes “hoc aere aeneaque libra” et “mille aeris legasse.” —De lingua Latina Varronis ^[3]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Saepius tamen adsentiendum quam repugnandum et paulatim et non evidenter ab iis, quae stulte dicentur, ad meliora mens eius adducenda. Interdum etiam elicienda ipsius intentio; ut fit in hominibus studiosis litterarum, quibus liber legitur aut recte, si delectantur, aut perperam, si id ipsum eos offendit: emendando enim convertere animum incipiunt. Quin etiam recitare, si qua meminerunt, cogendi sunt. —De Medicina Celsi ^[4][2]

saec. I.  (ca. 40 p.C.n.)

• Eunuchus litigabat cum quodam improbo,

Qui super obscena dicta et petulans iurgium

Damnum insectatus est amissi corporis.

«En» ait «hoc unum est, cur laborem validius,

Integritatis testes quia desunt mihi.

Sed quid fortunae, stulte, delictum arguis?

Id demum est homini turpe, quod meruit pati». —Fabulae Phaedri ^[5][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Quae omnia tam falsa, tam nihili, tam inania ostendam adeoque facile et sine ulla controversia refutabo, ut medius fidius verear, Maxime quique in consilio estis, ne demissum et subornatum a me accusatorem putetis, ut invidiam meam reperta occasione palam restinguerem. Mihi credite, quod reabse intellegetur: oppido quam mihi laborandum est, ne tam frivolam accusationem me potius callide excogitasse quam illos stulte suscepisse existimetis. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[6]

Fontes

3. Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber nonus, XLIX. p. 83 — stulte
6. Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 4. Sectio 67. Versus 6 — stulte