transitu

Discretiva

transitu dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
trānsitū	—	—	—	supinum­	ablativo	trānseō (trānsīre)

Forma	Modus flexurae	originis
trānsitū	casus ablativus singularis	substantivi trānsitus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈtraːnsituː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: trāns·i·tū — morphologica: trans-it-u

Loci

Latinitas Romana

class.

• … hic trans Alpis, superiores in Italia, multorum milium transitu hospitali suas tantum nec largiores quam intulere aquas evehentes. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]
• super eam haec sita abest brevissimo transitu a Silurum gente XXX. reliquarum nulla CXXV amplior circuitu proditur. —Naturalis historia Plinii ^[3]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 106 — transitu
2. Vicicitatio: transitu.
3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber quartus, cap. 30, [103] — transitu