transitum

Discretiva

transitum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
trānsitum	—	—	—	supinum­	accusativo	trānseō (trānsīre)

Forma	Modus flexurae	originis
trānsitum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii trānsitus
trānsitum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii trānsitus
trānsitum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii trānsitus
trānsitum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii trānsitus
trānsitum	casus accusativus singularis	substantivi trānsitus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈtraːnsitum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: trāns·i·tum — morphologica: trans-it-um

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• praeterea serpentium multitudo nisi hieme transitum non sinit. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus, cap. 17, [43] — transitum
2. Vicicitatio: transitum.