keime
From Wiktionary, the free dictionary
Remove ads
Mofers
Wirkwaord
Lemma
keime /kʲɛ́i̯me/
- (euvergenkelik) mit 'ne kamb de haor in fetsoen bringe
- Veurdet v'r gaon mót ich mich ieës nag die kweerten oete haor keime.
- Zal ich uch de haore nag effekes keimen ieër v'r gaon?
- Aafbraeking
- kei-me
- Aafleijinge
- gekeimb, óngekeimb
- keimgare, keimslaag
- aafkeime, biejeinkeime, naokeime, oetkeime, opkeime, trögkkeime
- Verwantje wäörd
- Vermeljing
- Bakkes, Pierre: Mofers Waordebook, Stichting Mofers Waordebook (2007); p. 181.
Verveuging
d'n "ich"-vorm innen hujigen tied liek stilkesaan van toean te verangere nao /kʲɛ́i̯m/, veural es 't waord achteraan kump inne zats.
In anger spraoke
| bewirk |
- Algemein Gesjreve Limbörgs: kemme
- Frans: peigner
- Ingels: comb(en:)
- Nederlandjs: kammen(nl:)
- Pruus: kämmen
- Spaans: peinar
- Zweeds: kamma
Zelfstenjig naamwaord
Neet-lemma
keime ó /kʲɛ́i̯me/
- Raod
Deze vorm (gerundium II taenge I) geldj es (neutraal) spraokgebroek sónger negatieve bieklank.
- Aafbraeking
- kei-me
Verbuging
Wirkwaord
Neet-lemma
keime /kʲɛ́i̯me/
- (neet-lemma) mieëveljigen ieëste-persoeansvorm (veer) innen hujigen tied van keime
- (neet-lemma) mieëveljigen derdje-persoeansvorm (zie) innen hujigen tied van keime
- Aafbraeking
- kei-me
Remove ads
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads