Латинско Царство
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Латинско Царство — името на Римската Империја, дадено од страна на современите историчари, односно периодот на Римската Империја во периодот од 1204 до 1261 година. Домородното римско население, оваа власт ја нарекувала Франкократија. Оваа власт започнала да владее во време на Четвртата крстоносна војна. Франкократијата била основана од страна на крстоносците при заземањето на Константинопол во 1204 година. Уште на почетокот на Франкократијата, државата била разделена на множество кралства и грофовии. Но таа не ја опфаќала целата територија на Римската Империја пред 1204 година. Како домороден отпор на новата власт која водела потекло од Западна Европа, во Епир било создадено Епирско Деспотство, а во Мала Азија - Никејското и Трапезундското Царство.
На 16 мај 1204 година за цар бил прогласен Балдуин IX Фландриски, еден од водачите на Четвртата крстоносна војна и кој на 16 мај 1204 година бил прогласен за нов римски цар под името Балдуин I. Во почетокот началото новата власт водела многу проширувачка политика, но по Битката кај Одрин, претрпела пораз од бугарскиот цар Калојан. Во текот на 1208 година била завладеана Тракија, но по мирен начин царот Јован Асен II одново си ја вратил. Во 1228 година царот Роберт Куртен започнал дипломатска игра. Тој предложил престолот на царот Јован Асен II.
Во 1261 година, Никејците го искористиле отсуствувањето на бродовите на Венеција и навлегуваат во Константинопол. По тој начин, дошол крајот на Франкократијата.
Remove ads
Цареви на Латинското Царство, 1204–1261
- Балдуин I (1204–1205)
- Хенри Фландирски (1206–1216), негов брат
- Јоланда Фландирска (1217–1219), негова сестра
- Петер Кутрен (1217), нејзин сопруг
- Роберт Кутрен (1219–1228), нивни син
- Болдвин II (1228–1261) негов брат
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads