Муслимански освојувања

Муслиманските освојувања (632-732; арапски: فتح, Фатах, отворање,), исто така познати и како исламски освојувања или арапски освојувања,^[1] започнале веднаш по смртта на исламскиот пророк Мухамед. Во текот на својот живот, Мухамед успеал да воспостави нова политичка унифицирана политика на Арапскиот полуостров. Во времето на Праведниот Калифат и Омејадите, муслиманската власт доживеала најголема експанзија на териториите на Азија, Африка и дел од Европа. Големата муслиманска империја во своите најдобри времиња се простирала на териториите на Северозападна Индија, Средна Азија, Блискиот Исток, Северна Африка, Јужна Италија, како и на Пиринејскиот Полуостров. Муслиманските освојувања довеле до пропаѓање на Сасанидското Царство и до големи територијални загуби на Византија.

За време на калифите

  Експанзија во времето на Мухамед, 622–632/A.H. 1-11

  Експанзија во времето на Праведниот Калифат, 632–661/A.H. 11-40

  Експанзија во времето на Омејадите, 661–750/A.H. 40-129

Византиско-арапски војни

Во времето на Праведниот калифт

• Освојување на Персија, 633
• Освојување на Сирија, 637
• Освојување на Ерменија, 639
• Освојување на Египет, 639
• Освојување на Северна Африка, 652

Во времето на Омајадскиот калифат

• Освојување на Северна Африка, 652
• Арапска опсада на Цариград 717–718
• Освојување на Тбилиси, 736

Последни освојувања

• Освојување на Јужна Италија, 827