Тодор Димитровски

Тодор Димитровски (19 февруари 1922 во Подлес — 15 ноември 2000 во Скопје) — македонски лингвист, книжевен историчар, теоретичар и преведувач.^[1]

Тодор Димитровски

Животопис

На негови десет години, неговите родителли се преселиле во Скопје (1932 година), каде што завршил основно училиште и гимназија (1940), Филолошки факултет (1954) и хабилитирал со трудот „Интернационалниот слој во јазикот на Крсте Мисирков“ (1970). Работел како преведувач во Македонската редакција на ТАНЈУГ, неколку години во весникот „Трудбеник“ (1945-1949), а потоа бил лектор во книгоиздателствата „Ново поколение“ и „Кочо Рацин“ (1950-1953).^[1] Работел како научен советник во Институтот за македонски јазик „Крсте Мисирков“ во Скопје. Бил претседател на Сојузот на литературните преведувачи на Македонија (1982-1989). Почесен член на ДПМ.

Автор е на книгите: еден од составувачите на Речник на македонскиот јазик, 1-3 (1961 - 1966), еден од авторите на Правопис на македонскиот јазик, Григор Прличев, Собрани текстови, приредил (1974), Коле Неделковски, Стихови, приредил (1975), За македонскиот јазик, уредник, соавторство (1978), Коле Неделковски, Собрано дело, предговор, коментар, избор и редакција (1981), Од Пејчиновиќ до Рацин (1982), Димитрија и Константин Миладиновци, Зборник на народни песни, уредник, соавторство (1983), Речник на македонската народна поезија, кн. 1-2, уредник (1983-1987), Речник на Бели мугри на К. Рацин (1990), Речник на литературните изрази (1996), Подвигот на Миладиновци (2000), Нивната мака на перото (2000), Галичник и Мијаците (2000). Преводи: Слово за походот Игорев (1960). Добитник на наградите: „11 Октомври“, „Кирил Пејчиновиќ“, „Златно перо“, „Григор Прличев“.