Никола Начов

Никола (Начо) Анастасов Начов (1853 – 1916) е бугарски политичар, книжевник, обштественик.^[1]

Никола Начов
Роден(а)	1853 Стара Загора, Османлиска империја (денешна Бугарија)
Починал(а)	1916 Стара Загора, Царство Бугарија

Биографија

Роден е во 1853 година во Ески Заара (денешна Стара Загора). Од 1870 до 1878 година е учител во Чирпан, Стара Загора и Горна Орјаховица. Во 1871 година издава „Кратка българска граматика“.

По Руско-турската војна е секретар на окружниот началник во Мустафа паша (1878 – 1879),^[2] а од 1879 до 1884 г. е околиски началник во Источна Румелија – Ихтиман, Нова Загора и Сливен. В 1884 – 1885 година е главен секретар и директор на внатрешните работи во столицата Пловдив. В 1879 година издава „Писма на един „румелийски“ българин“.

Во 1887 година заминува во руската престолнина, кадешто учи во Историко-филолошкиот факултет на Петербуршкиот универзитет до 1888 г.

Четврта генерација на матуранти во Солунската гимназија во учебната 1888/89 год.
Прв ред (учители): Ј. Буфети, Б. Димитров, Г. Прличев, Д. Матов, Н. Начов, Д. Хаџииванов, В. К’нчов, Е. ефенди
Втор ред (матуранти): Н. Зарзев, К. Робев, Н. Апостолов, П. Васков, Д. Поптомов, Ј. Игнатиев, И. Хаџимишев, М. Лучански
Трет ред (матуранти): Ј. Гелев, Г. Трајчев, А. Димитров, Г. Николов

Помеѓу 1888 и 1891 година е директор на Солунската машка гимназија.^[3] Од 1891 до 1898 г. е директор на Женската гимназија во Варна. Издава „Тиквешки ръкопис“ (1892 – 1894), „Критични бележки върху книжовния ни език“ (1898) и „Из историята на гимназията 1883 – 1896, с поглед върху възраждането на българщината и развитието на църковно-училищното дело във Варна“ (1898).

Во 1898 година заминува Цариград и станува капукехаја (претставник при Високата порта) на Бугарската егзархија, на која позиција останал до 1909 г. Таму ги издава „Време и живот на Св. Борис Михаила, господар и просветител български“ (1901), „Поглед върху деятелността на Българската екзархия 1877 – 1902“ (1902), „Протестът на Цариградската патриаршия до Великата порта и посланиците на великите сили в Цариград. По повод последните събития в Македония и Одринско“ (1903).