Ernst von Weizsäcker
Duits politicus / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Ernst Heinrich Freiherr von Weizsäcker (Stuttgart, 25 mei 1882 - Lindau, 4 augustus 1951) was een Duits diplomaat en politicus. Hij was van 1938 tot 1943 werkzaam als staatssecretaris op het Ministerie van Buitenlandse Zaken, onder Joachim von Ribbentrop. De laatste jaren van de Tweede Wereldoorlog was hij Duits ambassadeur bij de Heilige Stoel. Aan het einde van de oorlog bleef hij aanvankelijk in de onschendbaarheid van het Vaticaan, tot hij in 1947 werd gevangengenomen en in het Proces van Neurenberg werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van zeven jaar wegens medeplichtigheid aan de deportatie van Franse Joden naar Auschwitz.
Ernst von Weizsäcker | ||||
---|---|---|---|---|
Ernst von Weizsäcker | ||||
Geboren | 25 mei 1882 Stuttgart, Duitse Keizerrijk | |||
Overleden | 4 augustus 1951 Lindau, Bondsrepubliek Duitsland | |||
Land | nazi-Duitsland | |||
Politieke partij | NSDAP | |||
Partner | Marianne von Weizsäcker | |||
Staatssecretaris in het Rijksministerie van Buitenlandse zaken | ||||
Aangetreden | 1 april 1938[1] | |||
Einde termijn | 31 maart 1943[1] | |||
Leider(s) | Adolf Hitler | |||
Voorganger | Hans Georg von Mackensen | |||
Opvolger | Gustav Adolf Steengracht von Moyland | |||
Duits ambassadeur bij de Heilige Stoel | ||||
Aangetreden | 17 april 1943[1] | |||
Einde termijn | 4 juni 1944[1] | |||
Voorganger | Diego von Bergen | |||
Opvolger | Wolfgang Jaenicke | |||
|
Hij was de vader van de latere bondspresident Richard von Weizsäcker en van de natuurkundige en filosoof Carl Friedrich von Weizsäcker.