Mis

Een mis, ook Heilige Mis of, in de oosterse kerken, Goddelijke Liturgie, is in de Katholieke Kerk de gebruikelijke naam voor een religieuze bijeenkomst, meestal in een kerkgebouw, waarbij een priester als celebrant de eucharistie ("het misoffer") viert. Erediensten waarbij geen eucharistie plaatsvindt (bijvoorbeeld vespers of lof) zijn geen missen. Ook de Oud-Katholieke Kerken, de Oosters-Orthodoxie en (soms) de Lutherse Kerk en Anglicaanse Gemeenschap gebruiken deze term. Het woord 'mis' wordt niet gebruikt voor een kerkdienst in een protestantse kerk.

Zie Mis (doorverwijspagina) voor andere betekenissen van Mis.

Iedere mis verloopt volgens een vaste structuur van teksten, gezangen en rituelen. De teksten zijn veelal in het Nederlands, maar Latijn is ook mogelijk. Een mis kent grofweg twee onderdelen de 'liturgie van het woord', en de 'liturgie aan tafel' (het altaar). Bij de liturgie van het woord staan de voorlezing van bijbelteksten (epistel en evangelie) en de overweging (preek) centraal. Bij de liturgie aan tafel staan het lijden, de dood en de opstanding van Jezus centraal,[1] waarbij de gelovige gemeente wordt uitgenodigd om deel te hebben aan de maaltijd van de Heer, en het sacrament van de eucharistie te ontvangen. De mis is volgens de katholieke leer "de onbloedige offerande van het Nieuw Verbond", waarin het lichaam en het bloed van Christus, onder de gedaanten van brood en wijn, door de priester aan het altaar aan God worden opgedragen en het offer van het kruis zodoende wordt hernieuwd. De Oud-Katholieke Kerk heeft hier een gedifferentieerde visie op.[2]