Turkse talen
taalfamilie / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Turkse talen vormen een nauw verwante taalfamilie van zeker 35 talen, gesproken door de Turkse volkeren van Oost-Europa tot in Centraal-China en de Noordelijke IJszee in Noordoost-Azië. In totaal hebben zo'n 220 miljoen mensen een Turkse taal als moedertaal, waarvan ongeveer 40% Turks. Daarnaast worden de talen door een groot deel van de bevolking van Centraal- en West-Azië en de Balkan gesproken, waar het eeuwen als lingua franca diende.
| Turkse talen Türk dilleri / Төрки телләр / تۈركى تىللار ئائىلىسى | ||||
|---|---|---|---|---|
| Gesproken in | Balkan, Anatolië, Krim, Kaukasus, Wolgaregio, Iraans Plateau, Centraal-Azië, Siberië, West- en Centraal-China en langs de Noordelijke IJszee. Ook in migrantengemeenschappen in Noord- en West-Europa, Noord-Amerika en Australië. | |||
| Sprekers | 250-300 miljoen | |||
| Taalfamilie |
Turkse talen | |||
| Alfabet | Turks alfabet (Turkije, Balkan, Krim, Kaukasus, Turkmenistan, Oezbekistan, Tatarije), Cyrillisch alfabet (Kirgizië, Kazachstan, Rusland), Arabisch alfabet (Iran, Irak, Afghanistan, China) | |||
| Taalorganisatie | Türk Dil Kurumu en TÜRKSOY | |||
| ||||
De Turkse talen lijken zo veel op elkaar dat ze door sommige taalkundigen als dialecten worden beschouwd. De onderlinge verstaanbaarheid is dan ook erg groot, met name binnen de (hieronder vermelde) subfamilies. De Turkse talen worden gekenmerkt door verschijnselen als klinkerharmonie, agglutinatie en het ontbreken van een grammaticaal geslacht. De familie vertoont enkele sterke overeenkomsten met een aantal andere talen, waaronder Japans, Mongools en Koreaans, wat bij sommige taalkundigen het idee van een zogeheten familie der Altaïsche talen teweeg heeft gebracht. Vooralsnog worden deze theorie en de varianten erop niet breed gedragen en gaat men uit van een sprachbund.[1]