Een vlakvaaggrond is een bodemtype binnen het Nederlandse systeem van bodemclassificatie. Ze behoren tot de hydrovaaggronden: het zijn bodems waarin periodieke hoge grondwaterstanden kunnen voorkomen. Vlakvaaggronden hebben een lichtgekleurde, meestal humusarme bovengrond (de A-horizont). Deze gronden vertonen weinig tekenen van bodemvorming en bestaan grotendeels uit grijs gekleurd zand. Op de zandkorrels worden geen ijzerhuidjes gevonden. Wel is de ondergrond vaak roestig.[1]
Snelle feiten Vlakvaaggrond, Orde ...
Sluiten
Vlakvaaggronden komen onder andere voor in uitgestoven laagtes in stuifzandgebieden, op voormalige zandplaten in jonge polders in Noord-Holland, Zeeland en Flevoland en in en tot aan het grondwater afgegraven terreinen. Op deze zandgronden kan een maximaal 40 cm dik klei- of zaveldek liggen. Vlakvaaggronden kunnen zowel kalkrijk als kalkloos zijn.
De onderstaande tabel omvat een schematische uiteenzetting van het bodemprofiel van een vlakvaaggrond.
Meer informatie Horizont, Diepte ...
Horizont |
Diepte |
Omschrijving |
Ap |
0–30 cm |
grijs tot donkergrijs humusarm, kalkrijk, matig fijn zand |
Cg |
30–110 cm |
lichtgrijs uiterst humusarm, kalkrijk, matig fijn zand; enkele roestvlekken; geen ijzerhuidjes op de zandkorrels |
Cr |
> 110 cm |
grijs tot lichtgrijs uiterst humusarm, kalkrijk gereduceerd zand |
Sluiten
Bronnen, noten en/of referenties
|