Vlakvaaggronden
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Een vlakvaaggrond is een bodemtype binnen het Nederlandse systeem van bodemclassificatie. Ze behoren tot de hydrovaaggronden: het zijn bodems waarin periodieke hoge grondwaterstanden kunnen voorkomen. Vlakvaaggronden hebben een lichtgekleurde, meestal humusarme bovengrond (de A-horizont). Deze gronden vertonen weinig tekenen van bodemvorming en bestaan grotendeels uit grijs gekleurd zand. Op de zandkorrels worden geen ijzerhuidjes gevonden. Wel is de ondergrond vaak roestig.[1]
| Vlakvaaggrond | ||||
|---|---|---|---|---|
| Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||||
| Orde | Vaaggronden | |||
| Suborde | Hydrovaaggronden | |||
| Groep | Hydrozandvaaggronden | |||
| Subgroep | Vlakvaaggronden | |||
| ||||
Vlakvaaggronden komen onder andere voor in uitgestoven laagtes in stuifzandgebieden, op voormalige zandplaten in jonge polders in Noord-Holland, Zeeland en Flevoland en in en tot aan het grondwater afgegraven terreinen. Op deze zandgronden kan een maximaal 40 cm dik klei- of zaveldek liggen. Vlakvaaggronden kunnen zowel kalkrijk als kalkloos zijn.