Zilver(I)oxide

Zilver(I)oxide is een verbinding met de formule Ag₂O. De verbinding komt voor als een fijn, donkerbruin tot zwart poeder. De verbinding wordt gebruikt om andere zilververbindingen te bereiden of om halogenen te binden.

Zilver(I)oxide
Structuurformule en molecuulmodel
Zilver(I)oxide in poedervorm
Algemeen
Molecuul­formule	Ag2O
IUPAC-naam	zilver(I)oxide
Andere namen	zilverroest
Molmassa	231,7148 g/mol
CAS-nummer	20667-12-3
Wikidata	Q407815
Waarschuwingen en veiligheids­maatregelen
Gevaar
H-zinnen	H271 - H318 - H410
EUH-zinnen	geen
P-zinnen	P210 - P280 - P305+P351+P338+P310 - P370+P378 - P371+P380+P375
Fysische eigenschappen
Aggregatie­toestand	vast
Kleur	bruin/zwart
Dichtheid	7,2 g/cm³
Smeltpunt	(ontleedt) 280 °C
Oplosbaarheid in water	0,013 g/L
Geometrie en kristal­structuur
Kristal­structuur	kubisch
Evenwichtsconstante(n)	Ksals AgOH = 1,52 × 10−8
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal    Scheikunde

Synthese

Zilver(I)oxide wordt commercieel geleverd maar is ook eenvoudig te bereiden door een waterige oplossing van zilvernitraat te mengen met die van een alkali-hydroxide (bijvoorbeeld NaOH).^[1] Belangrijk is dat in deze reactie nauwelijks zilver(I)hydroxide wordt gevormd ten gevolge van de energetisch gunstige reactie naar zilver(I)oxide:^[2]

${\displaystyle {\ce {2 AgOH -> Ag2O + H2O}}}$

Eigenschappen

Zoals veel binaire oxiden vormt Ag₂O een driedimensionaal polymeer met covalente metaal-zuurstof bindingen. Om die reden is te verwachten dat Ag₂O onoplosbaar is in vrijwel alle oplosmiddelen,^[3] behalve als er een reactie optreedt. In water is het een beetje oplosbaar door de vorming van Ag(OH)₂⁻ en mogelijk daaraan via hydrolyse gerelateerde producten.^[4] In water hydrolyseert het slecht (1 deel op 40.000). Zilver(I)oxide lost wel op in ammonia.

Een suspensie van Ag₂O reageert snel met oplossingen van de waterstofhalogeniden:

${\displaystyle {\ce {Ag2O + 2 HX -> 2 AgX + H2O}}}$

waarbij HX = HF, HCl, HBr, of HI of HO₂CCF₃. Met oplossingen van de alkali-chloriden slaat snel zilverchloride neer, waarbij een oplossing van het corresponderende alkali-hydroxide ontstaat.^[4][5]

Zoals veel zilververbindingen is ook zilver(I)oxide lichtgevoelig. Boven 280 °C ontleedt de stof.^[3]

Toepassingen

Zilver(I)oxide wordt gebruikt in de zilveroxidebatterij.

Zilver(I)oxide reageert makkelijk met liganden, zoals 1,3-digesubstitueerde imidazolium- of benzimidazolium-zouten, waarbij de overeenkomstige N-heterocyclische carbeencomplexen ontstaan. Deze stoffen worden gebruikt om carbenen te koppelen aan overgangsmetalen.^[6]

Zie ook

• Zilver(I,III)oxide (AgO)