The Platters
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
The Platters er ei USA-amerikansk vokalgruppe skipa i 1952. Dei var ein av dei mest suksessrike vokalgruppene i den tidlege rock and roll-tida. Den særeigne stilen deira var ei bru mellom Tin Pan Alley-tradisjonen frå før rocken oppstod og den blømande nye rockesjangeren. Gruppa gjekk gjennom mange endringar, men den mest suksessrike besetninga bestod av førstetenoren Tony Williams, David Lynch, Paul Robi, Herb Reed og Zola Taylor. Gruppa hadde 40 singlar inne på Billboard Hot 100-lista mellom 1955 og 1967, inkludert fire songar på toppen av lista. The Platters var ei av dei første afroamerikanske gruppene som vart akseptert som ei stor hitlistegruppe og var ei stund den mest suksessrike vokalgruppa i verda.[1]
Remove ads
Starten
The Platters vart skipa i Los Angeles in 1952[2] og vart først administrert av ein talentspeidar i Federal Records, Ralph Bass. Den originale gruppa bestod av Alex Hodge, Cornell Gunter, David Lynch, Joe Jefferson, Gaynel Hodge og Herb Reed, som kom med i gruppa etter han var ferdig med militærtenesta i desember 1952.[2] Reed skapte namnet til bandet.[3]
I juni 1953 slutta Gunter for å bli med i The Flaires og vart erstatta av førstetenoren Tony Williams. Bandet gav så ut to singlar med Federal Records, under styret til Bass, men hadde liten suksess. Bass bad så venen og låtskrivaren Buck Ram om å instruere gruppa i håp om å få ei hitplate. Ram gjorde nokre endringar i besetninga, mellom anna med å ta med ein kvinnelege vokalist, Zola Taylor. Seinare vart Hodge erstatta av Paul Robi.[4] Under rettleiing frå Ram spelte The Platters inn åtte songar for Federal i R&B/gospel-stil og fekk nokre få mindre hittar på Vestkysten, og akkompagnerte syster til Williams, Linda Hayes. Ein av songane dei spelte inn for Federal var «Only You (And You Alone)», opphavleg skriven av Ram[5] for The Ink Spots, men selskapet meinte ikkje denne var god nok for utgjeving,[6] men det finst eksemplar av denne tidlege versjonen.
Trass i at det gjekk treigt i starten, tente The Platters gode pengar på å turnere, og hadde nok suksess til at The Penguins, som nettopp hadde hatt ein hit med «Earth Angel», bad Ram om å vere manager for dei òg. Med The Penguins klarte Ram å forhandle fram ein 2-for-1-avtale med Mercury Records. For å få signere kontrakt med The Penguins, insisterte Ram på at dei òg måtte ta The Platters.[5] The Penguins kom aldri til å få ein hit for selskapet.[7]
Remove ads
Suksess
Jean Bennett og Tony Williams var overtydd om at «Only You» hadde potensiale, så Ram fekk The Platters til å spele inn songen på nytt under den første innspelinga for Merury. Singelen kom ut sommaren 1955 og vart den første hitten til gruppa som nådde Topp 10 på poplista i USA og han toppa R&B-lista i sju veker. Oppfølgjaren, «The Great Pretender», med ein tekst som var skriven i vaskerommet på Flamingo Hotel i Las Vegas av Buck Ram,[5] gjorde det enno betre enn debuten og vart den første hitten til The Platters som gjekk til topps nasjonalt. «The Great Pretender» var òg den største R&B-hitten deira og han låg 11 veker på toppen av lista. I 1956 dukka The Platters opp i den første store filmen basert på rock and roll, Rock Around the Clock, og spelte både «Only You» og «The Great Pretender».[8]
Den unike vokalstilen til The Platters hadde råka ei nerve hos publikum og ei rekkje hittar følgde, inkludert tre nasjonale toppnoteringar og fleire moderate hittar som «I'm Sorry» (#11) og «He's Mine» (#23) i 1957, «Enchanted» (#12) i 1959 og «The Magic Touch»[5] (#4) i 1956. The Platters fann snart suksessformelen med å oppdatere eldre standardlåtar, som «My Prayer»,[5] «Twilight Time», «Harbor Lights», «To Each His Own», «If I Didn't Care» og Jerome Kern sin «Smoke Gets in Your Eyes».[9] Sistnemnte skapte ein viss kontrovers då enkja til Kern mislikte at songen til den avdøde mannen hennar skulle omgjerast til ein «rock and roll»-song. Han toppa både dei amerikanske og britiske hitlistene med eit Platters-aktig arrangement.
The Platters skilde seg òg frå dei fleste andre grupper på denne tida, fordi Ram gjorde gruppa til eit registrert aksjeselskap, der kvart medlem fekk 20% kvar, alle honorar og trygda betalt for seg. Etter kvart som medlemmane slutta, kjøpte Ram og føretakspartnaren hans, Jean Bennett, aksjane deira, som dei hevda gav dei eigarskap over namnet The Platters. Ein rettsdom hindra derimot seinare dette.[10]
Gruppa vart innlemma i Rock and Roll Hall of Fame i 1990 og i Vocal Group Hall of Fame det første året i 1998. The Platters var den første rock and roll-gruppa som fekk eit album på Topp 10 i Amerika. Dei var òg den einaste gruppa som hadde tre songar med i filmen American Graffiti: «Smoke Gets in Your Eyes», «The Great Pretender» og «Only You (and You Alone)».
Remove ads
Endringar i besetninga
Besetninga i gruppa endra seg mange gonger. I 1953 bestod ho av førstevokalisten Cornell Gunter, Herb Reed, Alex Hodge, Joe Jefferson og David Lynch. Kort tid etter vart Gunter erstatta av tenoren Tony Williams.
Den andre manageren til bandet, Ram, valde å byggje gruppa kring den særeigne og allsidige røysta til Williams og måten han klarte å bringe liv i songane til Ram.[9] I løpet av eitt år var òg Hodge og Jefferson ute og erstatta av Paul Robi[4] og ei kvinne, Zola Taylor. Detaljane kring korleis barytonen Hodge gjekk ut er uklår. Forfattaren Peter A. Grendysa sa Hodge vart sparka av Ram i oktober 1954 etter å ha blitt skulda for å marihuanabruk,[11] medan Bookers og plateselskapet vart fortalt at Hodge måtte gå på grunn av ein avvist sjekk på 15 dollar.[12] Besetninga som då var att er den mest kjende utgåva av gruppa, den som fekk dei tørste hittane. Denne varte fram til 1960.
Som gruppe byrja The Platters å få vanskar med publikum i 1959, då fire mannlege medlemmar vart arresterte i Cincinnati for skuldingar om dopmisbruk og prostitusjon. Reed sa han mista kontakt med Taylor kort tid etter dette.[13] Sjølv om ingen vart dømde, var rykte deira skadd og dei amerikanske radiostasjonane byrja å ta bort platene deira frå spelelistene,[14] noko som tvang gruppa til Europa for å tene pengar.
I 1960 slutta vokalisten Williams for å fokusere på ein solokarriere, og vart erstatta av tenoren Sonny Turner. Mercury nekta å gje ut fleire Platters-innspelingar utan Williams på vokal, noko som førte til søksmål mellom selskapet og manageren Ram. Selskapet brukte to år på å gje ut gamle innspelingar med Williams, før kontrakte med gruppa gjekk ut. Songaren Jack Hammer, som var medlåtskrivar på fleire songar, som «Great Balls of Fire», spelte òg med gruppa.
Fleire endringar i besetninga følgde. I 1964 slutta Taylor[15] og vart så erstatta av Beverly Hansen Harris,[16] Barbara Randolph og i 1965 av Sandra Dawn. I 1965 slutta òg Robi,[17] som vart erstatta av Nate Nelson, tidlegare frontmann i The Flamingos.
Denne oppdelinga av gruppa førte til krangling om rettane til namnet Platters, med rettspåbod, konkurranseavgrensingsklausular og fleire versjonar av bandet som eksisterte samstundes. Williams, Robi og Taylor leia kvar sine Platters-grupper og ei kort stund slo Taylor, Robi og Lynch seg saman som «The Original Platters» med Williams-klonen Johnny Barnes som songaren deira.
For å skilje gruppa si frå avleggjarane starta av tidlegare medlemmar, la Ram til sitt eige namn til gruppa. «The Buck Ram Platters» skulle spele songane hans og fekk kontrakt med Musicor Records og fekk ein viss suksess i 1966-1967 med comebacksinglane «I Love You 1000 Times», «With This Ring» og den Motown-aktieg «Washed Ashore». Sonny Turner song førstestemme på desse innspelingane, medan Reed, Lynch, Nelson og Dawn utgjorde resten av gruppa.[18] Nelson slutta i gruppa i 1967. Dawn, som slutta i 1969, vart erstatta av Regina Koco, som vart verande med gruppa fram til 1983.[18]
I 1969 slutta òg Reed, det siste orignale medlemmet i Platters, i gruppa. Reed leia sidan ei «offisiell» Platters-grupper. Nelson arbeidde òg med denne gruppa før han omkom av eit hjarteinfarkt i 1984.
Etter Reed slutta, fortsette Ram å marknadsføre si eiga Platters-gruppe.[19] Turner slutta i 1970 (for å dane si eiga Platters-gruppe) og vart erstatta av Monroe Powell, som var konstant medlem frå 1970 til 1995, blant mange andre endringar i besetninga. Tony Williams skipa sin versjon av The Platters i 1971 og annonserte ein verdsturné.[20] I 1995 oppstod ein krangel mellom Powell og manageren Jean Bennett (som hadde kjøpt Personality Productions, den administrative delen av føretaket til Platters, frå Ram i 1966) og dei to gjekk kvar sin veg. På denne tida var det lite aktivitet i gruppa. Powell og Johnson fortsette å turnere som The Platters, medan Bennett hyrte fem nye songarar til å vere «Buck Ram Platters», med førstestemma Myles Savage.[21]
Remove ads
Rettsstrid
Fleire rettsstridar følgde så blant dei mange Platters-gruppene. Det var no ei rekkje godkjende og omstridde utgåver av Platters, inkludert utgåvene til Sonny Turner, Zola Taylor, Ritchie Jones (medlem 1984–85), Milton Bullock (medlem 1967–70), Paul Robi (styrt av enkja hans), Jean Bennett sitt «Buck Ram Platters», Monroe Powell, Herb Reed og fleire andre grupper med ingen noverande band til den originale gruppa. Mange hadde ein gong hatt tidlegare medlemmar som no anten hadde slutta eller hadde gått bort.
Powell, som hadde turnert som The Platters, vart saksøkt av Bennett for kontraktsbrot. Bennett og Power kom til ei semje om at Powell kunne turnere, men berre som «The Platters featuring Monroe Powell».[22] I 1994 gav Jean Bennett ein lisens på namnet til ei hyllestgruppe for eit show på Sahara Casino i Las Vegas. Showet gjekk i 15 år.
Kort tid før Robi døydde av kreft i 1989, vann han ein lang rettsstrid mot Ram og fekk utbetalt kompensasjon og rett til å bruke namnet The Platters. Desse rettane vart teken frå enkja til Robi i 1997, og den eksklusive retten til å turnere som The Platters vart gjeven til Reed. Ei rekkje kjennelsar i 1999, 2002 og 200 gav Bennett retten til namnet.
Herb Reed døydde i juni 2012, 83 år gammal. Reed var den einaste i gruppa som var med på alle innspelingane til Platters. I 2011 fekk Herb Reed og selskapet hans retten til bandnamnet.[23] I 2014 og 2015 bestod Platters av Frank Pizarro, Billy Cox, Wayne Miller, Cheo Bourne og Valerie Victoria, som turnerte med gruppa.
Remove ads
Medlemmar
Original besetning (1953)
|
Den klassiske besetninga (1954–1970)
|
Offisielle Platters-grupper
|
Andre besetningar
Forskjellige variantar av The Platters hare turnert under dette namnet sidan 1970-åra. Dei følgjande er somme av gruppene som på eit eller anna tidspunkt utan løyve kalla seg The Platters:
|
Paul Robi's Platters
|
|
|
Andre tidlegare medlemmar
- Kathleen Lewis
- Kristy Brook
- Willie McCall
- Herb McQuay
- Paris Red
- Wille Nash
- Damon Freeman
- Sandra Dawn
Remove ads
Singlar
Remove ads
Kjelder
Bakgrunnsstoff
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads