I

I (i) er den niande bokstaven i det latinske og det greske alfabetet (I ι),^[1] og den 11. bokstaven i det ukrainske alfabetet.

I
Bruk
Skriftsystem	Latinsk skrift
Type	Alfabet
Opphavsspråk	Latin
Fonetisk bruk	[i] [iː] [ɨ] [j] [ɪ] [ɯ] /aɪ/
Unicode	U+0049, U+0069
Plass i alfabetet	Talverdi: 9
Historie
Utvikling	Ιι 𐌉 I i
Tidsperiode	~-700 til no
Etterkomarar	• Î  • J  • Ɉ  • İ ı  • Tittle  • ꟾ  • ꟷ  • ᛁ  • ᴉ
Slektningar	І י ی ࠉ 𐎊 ዪ Ⴢ ⴢ ჲ ☞ ☚
Anna
Vanleg tilknytte bokstavar	i(x), ij, i(x)(y)
Tilknytte tal	9
Skriveretning	Venstre til høgre

Historie

Egyptisk hieroglyf ꜥ	Fønikisk jod	Vestgresk iota	Etruskisk I	Latin I

I fønikisk skrift kan bokstaven ha opphav i ein egyptisk hieroglyf av ein arm som stod for lyden /ʕ/, ein stemd faryngal frikativ. På semittiske språk heiter bokstaven jod og står for lyden /j/, ein halvvokal (konsonantisk i).^[1] Det semittiske ordet for arm byrjar med denne lyden.

Då bokstaven blei del av det greske alfabetet blei han kalla iota og nytta for vokalen i.^[1] På latin blei bokstaven nytta både som i- og j-lyd.^[1] I dei siste tiåra fvt. og seinare nytta ein ein lang i-lyd eller ij-lyd ved å gjere streken i bokstaven ekstra lang.^[1] Frå 1100-talet vart det vanleg å sette ein tynn strek over bokstaven, og frå 1300-talet sette ein i staden ein prikk over for å skilje han ut.^[1]

Den moderne bokstaven j byrja som ein variant av i. Begge blei nytta for både vokalen og konsonanten over lang tid, og blei fyrst klart skilde på 1500-talet.^[2]

I runealfabetet er bokstaven den tredje runa i andre ætt.^[1]

Bruk

Uttale av ⟨i⟩ etter språk

Ortografi	Fonem
Standardkinesisk (pinyin)	/i/
Engelsk	/ɪ/, /aɪ/, /ə/, /ɜː/, /aɪə/, /j/
Esperanto	/i/
Fransk	/i/, /j/
Færøysk	[ʊi][1]
Italiensk	/i/, /iː/, /j/
Kurmanji (hawar)	/ɪ/
Portugisisk	/i/, /j/
Spansk	/i/, /ʝ/
Tyrkisk	/ɯ/ for i utan prikk ⟨I, ı⟩
	/i/ for i med prikk ⟨İ, i⟩
Tysk	/ɪ/, /iː/, /i/

Bokstaven i uttrykker ord på både norsk og engelsk: På norsk er «i» ein preposisjon, medan på engelsk er «I» det personlege pronomenet for første person, eintal, i subjektsform.

I kan stå for

• det kjemiske symbolet for grunnstoffet jod
• talet 1 skrive med romartal
• nasjonalitetskjennemerke for bilar frå Italia
• på bilskilt frå Austerrike: Innsbruck
• på norske bilskilt før 1971: Aust-Agder fylke
• latinsk og romersk forkorting for imperator. På latinsk kan forkortinga òg tyde Julius, Junius, Juno, Jupiter med fleire.

i er det matematiske symbolet for √–1.