Emmanuel Macron
From Wikipedia, the free encyclopedia
Emmanuel Macron (prononciacion en francés: /emanɥɛl makʁɔ̃/) (Amians, 21 de decembre de 1977[4]), de son nom complèt Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron, es un banquièr d'afars, naut foncionari e politician francés. Es lo president de la Republica francesa dempuèi lo 14 de mai de 2017.
| Emmanuel Macron | |
 Emmanuel Macron (2022). |
|
| Foncions | |
|---|---|
| President de la Republica Francesa | |
| 14 de mai de 2017 – | |
| Élection | 7 de mai de 2017 |
| Predecessor | François Hollande |
| Ministre de l'Economia, de las Finanças, de l'Industria e del Numeric | |
| 26 d'agost de 2014 – 30 d'agost de 2016 | |
| President | François Hollande |
| Predecessor | Arnaud Montebourg |
| Secretari general adjonch de la presidéncia de la Republica | |
| 15 de mai de 2012 – 30 d'agost de 2014[1] | |
| President | François Hollande |
| Predecessor | Joan Castèths[2] |
| Successor | Nicolas Revel |
| Biografia | |
| Nom de naissença | Emmanuel Jean-Michel Frédéric Macron |
| Data de naissença | 21 de decembre de 1977 |
| Luòc de naissença | Amians |
| Partit politic | PS (2006-2009)[3] SE (2009-2016) EM → LREM → RE (2016) |
| Conjunt | Brigitte Macron |
| Diplomat de | Universitat París-Nanterre IEP de París ENA |
| Profession | Naut foncionari |
| modificar | |
Diplomat en estudis aprigondits de filosofia, inspector de las Finanças, foguèt banquièr d'afars a çò de Rothschild & Cie abans d'èsser nomenat secretari general adjonch de la presidéncia de la Republica[5]prés de François Hollande de mai de 2012 a junh de 2014.
Entre agost de 2014 e agost de 2016, foguèt ministre de l'Economia, de l'Industria e del Numeric dins lo Govèrn de Manuel Valls (2)[6]. En abrial de 2016, fondèt lo movement politic « En marche ! » puèi demissionèt de sas foncions de ministre en agost de la meteissa annada. Tres meses mai tard, lo 16 de novembre, anoncièt sa candidatura a l'Eleccion presidenciala francesa de 2017.
Elegit en 2017, se torna presentar en 2022 e es tornar elegit fàcia a la meteissa Marine Le Pen.
Biografia
Originas familialas e vida privada
Es lo filh de Jean-Michel Macron, mètge professor de neurologia a l'espital d'Amians[7] e responsable d'ensenhament a l'Universitat de Picardia[8]; sa maire, Françoise Noguès, èra mètja conselhièra de la Sécuritat sociala[9]. Es de la granda, principala de collègi, que los seus parents èran illetrats, que ven, segon el, son engatjament a l'esquèrra[10]. La famiha Macron es originària del vilatge d'Authie dins la Somme . Per sa maire, Emmanuel Macron es occitan, d'origina gascona de Bigòrra - sons grands del costat mairal s'apelavan Joan -Jean- Noguès e Germana - Germaine - Arribet - e lengadociana per sa rèire grand nascuda Mas. Conservèt atal un ligam constant amb la vila de Banhèras de Bigòrra [11].
En 2007, maridèt Brigitte Trogneux, eissida d'una familha de chocolatièrs amianés[12], al Touquet ont possedís un masatge[13]. Encontrèt son esposa, de 24 ans son aïnada[14], del temps qu'èra sa professora de francés e animatritz de teatre al licèu privat La Providence d'Amians[15].
Formacion e activitats annèxas
Faguèt los estudis de la seisena a la primièra au licèu La Providence, un establiment catolic d'Amians fondat pels jesuistas[16]. Contunhèt son escolaritat al licèu Enric IV ont obtenguèt lo bachilierat scientific[7]. Foguèt admés enseguida en CPGE B/L - Letras e sciéncias socialas, capitèt pas lo concors d’intrada a l’Escòla normala superiora[17] abans d'obtenir un DEA de filosofia a l'universitat de París-Nanterre[18] (Memòri sus l'interès general, al respècte de filosofia del drech d'Hegel, jos la direccion d'Étienne Balibar) e venguèt assistent del filosòf Paul Ricœur, per la redaccion de son libre La Memòria, l’istòria, l’oblit entre 1999 e 2001[17],[10]. Es tanben membre del comitat de redaccion de la revista Esprit[19].
Diplomat de l'Institut d'estudis politics de París (2001), integrèt l'ENA a Estrasborg de 2002 a 2004 dins la promocion Léopold Sédar Senghor[20].
Es tanben membre de la promocion 2012 dels « Young Leaders » de la French-American Foundation[21].
Seguèt, pendent dètz ans, d'estudis de piano al conservatòri d'Amians e acabèt tresen[7],[22].
Practiquèt la bòxa francesa[10] e lo fotbòl.
Es tanben administrator del théâtre de la Ville'[23].
Militantisme politic
Comencèt a militar al Movement dels ciutadans[24]. Membre del PS a partir de l'edat de 24 ans, Es actiu, es a dire que cotizèt, de 2006 a 2009[15],[25][n 1]. Joga un ròtle dins la politica locala del Pas de Calais, dins la region de Berck, Étaples, Le Touquet, sens jamai èsser investit[10].
Es un pròche de l'ancian Primièr ministre socialista Michel Rocard dempuèi 2002[10].
Collabora tanben amb la fondacion Joan Jaurés a partir de 2006[25]. Encontrèt François Hollande en 2006 per l'intermediari de Jean-Pierre Jouyet e s'engatja amb el a partir de 2010[15]. Pendent l'eleccion presidennciala de 2007, faguèt partit del grop Les Gracques, compausat d’ancians patrons e nauts foncionaris, que remembra una alliança entre Ségolène Royal e François Bayrou[26],[27]. Ensagèt enseguida d’obtenir del PS, una investitura a las legislativas en Picardia[28]. Mas, los socialistas del Nòrd refusant de lo causir, es pas candidat[28]. Aquel escaç, associat a la victòria de Nicolas Sarkozy a l'eleccion presidenciala de 2007, l'insitís a donar un torn novèl a sa carrièra[28].
Sostenguèt Francés Hollande a la primària presidenciala socialista de 2011[9]. De julhet a decembre de 2011, anima un ensems d'expèrts e d'economistas, lo grop de la Rotonda, compausat dels economistas Philippe Aghion, Gilbert Cette e Elie Cohen, e que fa rappòrt totes los quinze jorns al candidat[10],[29].
Una candidatura li es prepausada dins sa vila natala d'Amians per las municipalas de 2014 mas neguèt. Es a causa d'aquela abséncia de mandat electoral que Francés Hollande venguèt l'idèa de li confiar lo Ministèri del Budgèt dins lo Govèrn de Manuel Valls (1)[20]. En 2014, es pressentit per un largatge dins los Nauts Pirenèus, sus la circonscripcion de Jean Glavany, per las legislativas de 2017[30].
Carrièra professionala e politica
Carrièra professionala
En 2004, a l'eissida de son escolaritat a l'ENA, integrèt lo còs de l'Inspeccion de las Finanças[31],[32].
En 2007 foguèt nomenat raportaire de la Commission per la liberacion de la creissença francesa (« commission Attali »).
En setembre de 2008, se metèt en disponibilitat de la foncion publica, e venguèt banquièr d'afars per Rothschild & Co[33],[23]. Recrutat per François Henrot sus recomandacion de Jacques Attali e de Serge Weinberg, indica que l'escaç de son militantisme local e l'eleccion de Nicolas Sarkozy a la presidéncia de la Republica lo poussé menèro a aquela activitat[10].
En 2010, venguèt associat de la banca[34].
En 2012, es nomenat gerent, e pilòt d'una negociacion màger de l'an (la compra per Nestlé d'una filiala de Pfizer), una transaccion de mai de nòu miliards d'èuros que lo faguèt venir milionari[15],[23]. François Henrot diguèt « d'el que seriá estat, s’èra demorat dins lo mestièr, un dels melhors en França, sens dobte quitament en Euròpa ».
[33]. Entre decembre 2010, data de sa nominacion coma associat gerent, e mai de 2012, data de son arribada a l'Elisèu, Emmanuel Macron indica aver ganhat 2 milions d'èuros brut[24].
Secretari general adjonch de la presidéncia de la Republica
Lo 15 de mai de 2012, Emmanuel Macron, tornat a la foncion publica, venguèt secretari general adjonch de l'Elisèu amb Nicolas Revel[35]. Segonda lo nòu secretari general, Pierre-René Lemas. Es un dels artisans[36],[37], veire a l'originea[38] del pacte de responsabilitat e del credit d'impòst per la competitivitat e l'emplec[39].
Lo 10 de junh de 2014, l’Elisèu anoncia que daissa lo cabinet de Francés Hollande e que Laurence Boone li succediguèt lo 15 de julhet dins son ròtle de conselhièr economic e financièr. Emmanuel Macron, qu'es tanben secretari general adjonch de l’Elisèu amb Nicolas Revel, es al contrari pas remplaçat dins aquela foncion[40],[41]. Lo secretari general de l’Elisèu Jean-Pierre Jouyet indica alara qu’Emmanuel Macron anava quitar la presidéncia « per menar de projèctes personals dins los domènis de l’ensenhament e de la recerca »[42].
Ministre de l'Economia, de l'Industria e del Numeric
.jpg)
Lo 26 d'agost de 2014, foguèt nomenat ministre de l'Economia, de l'Industria e del Numeric dins lo Govèrn de Manuel Valls (2) per remplaçar Arnaud Montebourg[43]. Venent lo ministre de l’Economie mai jove dempuèi Valèri Giscard d'Estanh dins lo Govèrn de Jòrdi Pompidor (1) en 1962[44], es alara qualificat per de mèdias e actors politics d'« antiMontebourg »[45],[46] e de « simbòl » d'un viratge liberal de l'executiu[47],[48].
Presenta en decembre de 2014 al Conselh dels Ministres, lo projècte de lei per la creissença et l'activitat, o "Lei Macron", qu'a per objectiu de « desverrolhar l'economia francesa » modificant entre autre la reglamentacion al subjècte del trabalh lo dimenge, las professions reglamentadas, los transpòrts e le permés de menar, e la vida de las entrepresas e dels salariats. Per paur de trobar pas de majoritat sul tèxte, lo Govèrn de Manuel Valls (2) decidís de far pas votar aquela reforma pels parlementaris e d'utilizar l'article 49-3 de la Constitucion, per la far adoptar. [49]
President de la Republica
Article detalhat: Eleccion presidenciala francesa de 2017.
En abril de 2016, fonda son movement politic, nomenat En marche !, e demissiona quatre meses mai tard de sas foncions de ministre. Candidat a la presidéncia de la Republica, acaba al cap del prièr torn amb 24,01 % dels vòtes debans Marine Le Pen (21,30 %) e es elegit al segond torn lo 7 de mai de 2017 amb 66,10 % dels vòtes contra 33,90 % per la candidata del Acampament nacional. Ven, a 39 ans, lo president mai jove de l'istòria de las cinc Republicas francesas e lo dirigent mai jove del G20.
Presas de posicion
Qualificat pels observators de socialiberal[50],[51].
Pendent la campanha presidenciala de Francés Hollande, declara en pichon comitat al subjècte de sa proposicion de taxe a 75 % suls fòrça nauts revenguts: « Es Cuba sens lo solelh! »
[45]. Es encara mai favorable a la suppression de los ròdols fiscals[10].
Quand lo ministre de l'Industria Arnaud Montebourg ensag de salvar los emplecs menaçats del site ArcelorMittal de Florange, afirma que l'« esquèrra romantica ». deu obrir los uèlhs, e apond: « L'esquèrra es censada cambiar lo real mas, a causa de las contrenchas, cambiar lo real será complicat »
[52]. S'es pas ostil a l'opcion de nacionalizar los nauts fornèls, estima qu'Arnaud Montebourg s'embarra tròp dins aquela unica solucion[24].
En octobre de 2013, declara a Mediapart :
- «Se pòt pas mai presentar l'esquèrra coma l’extension infinida dels drechs. [...] L’ideologia d'esquèrra classica permet pas de pensar lo real tal coma es. Nos manca d'aisina – o cal reconéisser. L'esquèrra a pas repensat pro los objèctes. [...] Çò que se nomena de biais un pauc vielhòt lo « socialisme de l’ofra », es far atencion a la reparticion de la carga entre los diferents actors de l’economia. […] Aquel « socialisme de l’ofra » supausa donc de tornar visitar un dels reflèxes de l'esquèrra, segon que l’entrepresa es lo luòc de la lucha de las classas e d’un desalinhament prigond d’intesreses. [...] L'esquèrra modèrna es aquela que dona la possibilitat als individús de far fàcia, quitament pendent los còps durs. Pòt pas mai rasonar en tèrmes d'estatuts. La societat estatutària ont tot será previst inexorablament desparareis»
[53].
Confia mai: « A la davalada de 2013, auriai podut sortir [del secretariat general de l'Elisèu] perque nòstra reforma de las retiradas èra pas a la nautor de çò que se deviá far »
[26].
Dins una entrevista donanda al Point lo jorn abans de sa nominacion coma ministre de l'Economia, de l'Industria e del Numeric dins lo Govèrn de Manuel Valls (2), declara:
«Poiriam autorizar las entrepresas e las brancas, dins l'encastre d'accòrdis majoritaris, a derogar a las règlas del temps de trabalh e de remuneracion. Es ja possible per las entrepresas en dificultat. Perqué pas espandre a totes las entrepresas, a condition que siá un accòrdi majoritari amb los salariats?»
Lo cabinet del Primier ministre indica alara que lo govèrn « a pas l'intencion de tornar sus la durada legala del trabalh a 35 oras », que la modificacion eventuala « relèva de discussions entre partenaris socials » que l'executiu « respecterá »[54].
En genièr de 2015, Emmanuel Macron dona dempuèi Las Vegas un entrevista al jornal Les Échos, ont declara: « Cal joves franceses qu'ajan enveja de venir miliardaris »[55]. Aquela presa de posicion provòca un tir dempuèi son camp, lo primièr secretari del PS comprés, que declara: « L'atrach del ganh, dels miliardaris... es vertadièrament pas una causa que me va »[56]. Al delá del Front d'Esquèrra e del PCF qu'exprisson lo rebut d'aquela idèa, d'unes a drecha, coma François Fillon ironizan: « Compreni qu'es un objectiu que pòt èsser lo seu, o que aviá podut èsser lo seu dins lo passat, mas es subretot, tròbi un pauc reductor coma ideal de vida »[57]. Fin finala, la premsa dobta qu'aquel genre de sortida ajude lo ministre a far passar sa lei[58].
Notas e referéncias
Ligam extèrne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.