Barbara Urszula Sanguszkowa
poetka; tłumaczka; filantropka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
poetka; tłumaczka; filantropka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Barbara Urszula Sanguszkowa z domu Dunin, pseud.: Dama; Pewna dama polska; Pewna zacna weteranka, (ur. 4 lutego 1718, zm. 2 października 1791 w Warszawie) – marszałkowa wielkolitewska, poetka, tłumaczka, moralistka i filantropka.
 Barbara z Duninów księżna Sanguszkowa | |
 Łabędź | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Marianna z Grudzińskich |
| Mąż | |
| Dzieci |
Konstancja Sanguszkówna |
| Odznaczenia | |
 | |
Była córką referendarza wielkiego koronnego Jakuba ze Skrzynna Dunina (zm. 1730) herbu Łabędź i Marianny z domu Grudzińskiej (zm. 1727) herbu Grzymała. Była wnuczką Mikołaja Wiktoryna Grudzińskiego (1635-1704). Miała brata Aleksego Dunina. Wcześnie osierocona przez matkę (1727), a następnie przez ojca (1730) wychowywała się pod opieką drugiej żony ojca – Heleny z Potockich (córki Jerzego Potockiego, a wnuczki poety Wacława Potockiego), która po śmierci męża wyszła jeszcze raz za mąż za wojewodę inflanckiego Antoniego Andrzeja Morsztyna (syna poety Stanisława Morsztyna).
W 1735 roku została trzecią żoną starszego od niej marszałka wielkiego litewskiego księcia Pawła Franciszka Karola Sanguszki (1682-1750) herbu Pogoń Litewska. Ślub odbył się 17 kwietnia 1735 roku we franciszkańskim kościele w Warszawie, a udzielało biskup krakowski Jan Aleksander Lipski. W ciągu tego małżeństwa urodziło się dziesięcioro dzieci, z których przeżyło sześcioro:
Dnia 3 maja 1745 roku została damą austriackiego Orderu Krzyża Gwiaździstego[1].
W dniu 15 kwietnia 1750 roku zmarł jej mąż, a ona zajęła się porządkowaniem spraw, także na drodze sądowej, odziedziczonych dóbr, a nade wszystko wychowaniem i edukacją swoich dzieci. W roku 1755 sprowadziła do Lubartowa (na stanowisko wychowawcy jej synów), C. F. Pyrrhysa de Varille, który z niewielkimi przerwami przebywał tam aż do jej śmierci. Po ślubie (1763) swej córki Krystyny z Franciszkiem Bielińskim, mieszkała głównie w Warszawie (w pałacu Bielinskich). Co dwa lata w porze letniej zjeżdżała z Warszawy do Poddębic i prowadziła tam znany salon oświeceniowy na który zapraszała wiele znamienitych gości. Dbając o przyszłość dzieci i o pozostawiony majątek brała czynny udział w życiu politycznym kraju. Jeździła na sejmy i trybunały. Była bogata, pociągająca i miła w obejściu. Prowadziła w atmosferze intelektualno-artystycznej rozległe życie towarzyskie. Jej, wzorowany na francuskich, salon literacki odwiedzali: przyszły S. Poniatowski, I. Krasicki i W. Jakubowski. Spośród gości jej salonu wywodził się, występujący w Pałacu Saskim amatorski zespół teatralny. Z tego zespołu pochodzili późniejsi organizatorzy warszawskich teatrów "de société".
Wraz z wojewodziną rawską – Boną ze Świdzińskich Granowską i jej siostrą kasztelanową połaniecką – Marią ze Świdzińskich Lanckorońską stanowiła „trójcę pań świętych” znaną z pobożności i filantropii. Barbara Sanguszko była znana ze swojej hojności. Wymurowała i odnowiła wiele kościołów i klasztorów (dokończyła restaurację kościoła św. Jana Chrzciciela w Zasławiu, zbudowała dom dla misjonarzy w Zasławiu, oddała grunty pod budowę cerkwi w Ilińcach, podarowała jezuitom materiały budowlane na budowę kościoła w Żytomierzu, ufundowała kościół dla sióstr bernardynek w Tarnowie, wzniosła murowany kościół w Lutomiersku). W 1767 roku zorganizowała uroczystości koronacyjne obrazu Matki Bożej w Miedniewicach. W 1776 roku doprowadziła do powiększenia parafii Szymanów i uzyskała od papieża Piusa VI bullę papieską nadającej parafii cztery parafialne odpusty.
W Pałacu Saskim wydawała okazałe przyjęcia, iluminacje, koncerty i bale, na których licznie gościli dygnitarze polityczni oraz artyści, poeci i muzycy. Wśród nich warto wymienić Stanisława Augusta Poniatowskiego, na którego koronacji później była.
Obok Warszawy, Szymanowa, Zasławia i Lubartowa, który przejął w drodze podziałów rodzinnych jej syn, przebywała w Poddębicach oraz dużo podróżowała m.in. była w Gdańsku, Białymstoku, Berdyczowie, czy Rzymie.
Barbara Sanguszkowa przełożyła na polski 2 dzieła pobożne: modlitewnik francuskiej karmelitanki F. L. de La Vallière Uwaga duszy przez pokutę nawracającej się do Boga pełna afektów serdecznych na psalm 50... i psalm 102... pokutującego Dawida..., uzupełniony Refleksjami chrześcijańskimi nad ułomnością naszą... wydany w Lublinie w 1743 roku oraz zbiór rozmyślań religijno-moralnych Przewodnia do nieba droga kardynała Giovanniego C. Bony wydany w 1744 roku. W 1755 roku napisała Naukę matki córce swojej idącej za mąż daną... i wydała ją w Warszawie w 1756 roku. W latach 60. XVIII wieku przełożyła podręczną książkę medyczną O chorobach prędkiego ratunku potrzebujących..., którą na jej żądanie napisał nadworny lekarz Sanguszków – Franciszek Kurcjusz (Curtius) i wydała ją w 1783 roku w Warszawie. W 1788 roku przetłumaczyła i wydała obszerny 2-tomowy romans listowny Ph. L. Gérarda Hrabia de Valemont, czyli obłąd rozumu....
Fragment wiersza Sanguszkowej (przekł. listu Fryderyka II do brata) datowany na rok 1760 ogł. (z nieistniejącego dziś rękopisu Biblioteki Narodowej, sygn. M 262) S. Tomkowicz: Z wieku Stanisława Augusta t. 2, Kraków 1882, s. 78.
Ponadto w rękopisie Ossolineum, sygn. 552/II 5 zachowana jest przemowa autorstwa Sanguszkowej.
Osobistą jej własność stanowiły odziedziczone po matce Poddębice i Lutomiersk w województwie sieradzkim, po bracie Szymanów, w Wielkopolsce (na Kujawach) wsie Konary, Rybowo, Grabowo, odziedziczone po ojcu dobra na Litwie oraz posiadłość w Wilnie. W latach 1750–1774 sprawowała zarząd nad pozostawionymi przez swego męża dobrami. W 1752 roku założyła hutę szkła w Cudnowie. Prowadziła intensywny handel zbożem. Łożyła spore sumy na utrzymanie milicji sanguszkowej i ordynackiej, dbała też o archiwum w Sławucie. Po podziale majątku zawarła z synami ugodę dotyczącą jej praw dożywotnich na dobrach po mężu. Barbara Sanguszko zatrzymała w swych rękach dobra prywatne (m.in. Szymanów, Wolę Grzymkowską i Poddębice) oraz bezpośredni zarząd nad kluczami, czyli Smolanami, Tołoczynem i Białogródką. Swoim majątkiem zarządzała bardzo energicznie.
Zmarła po ciężkiej sześciotygodniowej chorobie 2 października 1791 roku w Warszawie. Ciało jej przewieziono w uroczystym kondukcie żałobnym do Lublina, gdzie 13 października 1791 roku w asyście licznego duchowieństwa pochowano je w podziemiach kościoła kapucynów. Serce złożono równie uroczyście w kościele kapucynów Lubartowie.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
