Loading AI tools
polski prawnik, polityk, minister Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Stanisław Kuśnierz (ur. 27 stycznia 1883 w Tarnowie, zm. 27 kwietnia 1966 w Londynie) – polski prawnik (doktor praw) i polityk. Poseł na Sejm RP II kadencji (1928–1930), minister sprawiedliwości RP (1944–1949, na uchodźstwie).
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Poseł na Sejm RP II kadencji (II RP) | |
| Okres |
od 27 marca 1928 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister sprawiedliwości | |
| Okres |
od 29 listopada 1944 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Odznaczenia | |
   | |
Ojciec Mateusz – woźny sądowy, matka Aniela z d. Kozłowska. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (1905–1907) i Uniwersytecie Wiedeńskim (1907-1909). W 1910 uzyskał stopień naukowy doktora praw na UJ. Po odbyciu jednorocznej ochtoniczej służby wojskowej został mianowany na stopień chorążego ze starszeństwem z 1 stycznia 1911 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Posiadał przydział w rezerwie do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 57 w Tarnowie[2]. Pracował następnie w Banku Krajowym we Lwowie, w bankowości i ruchu spółdzielczym w Krakowie. W czasie I wojny światowej w dalszym ciągu pozostawał oficerem Pułku Piechoty Nr 57. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1915 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[3]. W latach 1916–1918 był przydzielony do Generalnego Gubernatorstwa w Lublinie.
Po odzyskaniu niepodległości w latach 1919–1921 naczelnik wydziału w Ministerstwie Skarbu. Następnie prowadził w Krakowie wytwórnię papeterii. W latach 1928–1930 był posłem na Sejm RP II kadencji wybranym z listy Polskiego Bloku Katolickiego utworzonego przez Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast” i Chrześcijańską Demokrację w okręgu wyborczym nr 46 (Jasło). W Sejmie członek komisji budżetowej i skarbowej. Od 1932 prowadził kancelarię adwokacką w Krakowie. Członek Zarządu Głównego Chrześcijańskiej Demokracji, wiceprzewodniczący, a w latach 1935–1937 przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. W latach 1933–1938 radny miejski w Krakowie z listy Polskiego Bloku Obrony Chrześcijańskiego Krakowa. Zwolennik współpracy ze Stronnictwem Narodowym.
W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty[4].
Od 1937 należał do Stronnictwa Pracy, członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego SP i prezes Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. Członek Związku Stowarzyszeń Zarobkowych i Gospodarczych we Lwowie, Państwowej Rady Spółdzielczej (od 1921), Unii Związków Spółdzielczych w Polsce i Kongregacji Kupieckiej w Krakowie. Delegat Rad Kasy Chorych.
W sierpniu 1939 został zmobilizowany, służył w cenzurze wojskowej. Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę polsko-rumuńską, internowany. Od stycznia do lipca 1940 przebywał pod przybranym nazwiskiem w obozach internowanych w Turnu Severin i Târgu Jiu, był wiceprezesem Komitetu Obywatelskiej Pomocy i Opieki nad Uchodźcami w Rumunii. Od lipca 1940 do lipca 1942 służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich w Palestynie i Egipcie, dowódca obozu jeńców włoskich, później niemieckich.
W październiku 1942 znalazł się w Wielkiej Brytanii. Został członkiem Zarządu Głównego Stronnictwa Pracy i z jego ramienia członkiem II Rady Narodowej RP od grudnia 1943 do listopada 1944. W listopadzie 1944 został mianowany ministrem sprawiedliwości w gabinecie Tomasza Arciszewskiego, chociaż większość jego partii nie poparła tego rządu. Był także przeciwnikiem polityki Karola Popiela, akceptującej w 1945 postanowienia jałtańskie i we wrześniu 1945 został prezesem Komitetu Zagranicznego SP. Swoją funkcję ministerialną pełnił do dymisji premiera w 1947, a następnie w kolejnym rządzie Tadeusza Komorowskiego (do 1949). Od 1952 do 1954 był członkiem Wydziału Wykonawczego Rady Politycznej. W 1954 należał do sygnatariuszy Aktu Zjednoczenia podpisanego w 1954. Od 1954 do 1962 był członkiem Tymczasowej Rady Jedności Narodowej. Pierwszy przewodniczący Rady Federacji Ruchów Demokratycznych i członek władz Towarzystwa Pomocy Polakom.
Na emigracji pozostał czynnym działaczem Stronnictwa Pracy, w odłamie niezależnym od Karola Popiela. W 1952 został prezesem Zarządu Głównego SP, w 1959 przewodniczącym Rady Naczelnej SP. W 1965 podpisał porozumienie o zjednoczeniu z SP K. Popiela.
Zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie (Sq. DA, gr. 227)[5].
Autor artykułów w „Głosie Narodu” i „Polsce Walczącej”.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
