Centrolew
sojusz partii centrowych i lewicowych zawiązany w 1929 / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Centrolew, wł. Związek Obrony Prawa i Wolności Ludu – sojusz partii centrowych i lewicowych zawiązany w 1929 w celu zwalczania systemu rządów sanacji obozu Józefa Piłsudskiego. W skład Centrolewu weszły: Polska Partia Socjalistyczna, Polskie Stronnictwo Ludowe „Wyzwolenie”, Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast”, Stronnictwo Chłopskie, Narodowa Partia Robotnicza oraz mniejsze ugrupowania chrześcijańsko-demokratyczne[1].
Państwo | |
---|---|
Lider |
Mieczysław Niedziałkowski, Jan Dąbski, Wincenty Witos, Maksymilian Malinowski, Karol Popiel |
Data założenia |
14 września 1929 |
Data rozwiązania |
1931 |
Partie członkowskie |
|
Ideologia polityczna |
socjalizm, socjalizm agrarny, agraryzm, chrześcijańska demokracja |
Poglądy gospodarcze | |
Młodzieżówka | |
Barwy |
W wyniku łamania przez obóz sanacyjny zasad obowiązujących w państwie demokratycznym, ugrupowania opozycyjne wywodzące się z kręgów lewicowych i centrowych postanowiły się zjednoczyć. Po wyborach sejmowych w 1928 narastające w obozie sanacyjnym tendencje totalitarne przyspieszyły nasilanie się opozycyjności w partach chłopskich, która stawała się jednocześnie platformą do zawierania porozumień i koalicji sejmowych. Pierwszą tego rodzaju próbą było utworzenie w listopadzie 1928 przez PSL „Wyzwolenie”, Stronnictwo Chłopskie i Polską Partię Socjalistyczną – Komisji Porozumiewawczej dla Obrony Republiki i Demokracji. Ku lewicy sejmowej ewoluowały też partie centrowe – Polskie Stowarzyszenie Chrześcijańsko-Demokratyczne i Narodowa Partia Robotnicza. Podstawą zbliżenia lewicy i centrum była konieczność przeciwstawienia się zagrożeniu demokracji parlamentarnej i demokratycznych swobód obywatelskich ze strony sanacji. Dodatkowym czynnikiem stymulującym zbliżenie były zarysowujące się coraz wyraźniej tendencje do zjednoczenia ruchu ludowego[2].
W 1929 powstał Centrolew, który dążył do obalenia rządów autorytarnych i przywrócenia w Polsce rządów parlamentarnych[1]. W czerwcu 1930 koalicja Centrolewu na Kongresie Obrony Prawa i Wolności Ludu w Krakowie, proklamowała m.in. walkę o usunięcie dyktatury Józefa Piłsudskiego, aż do zwycięstwa oraz chciała powołania „rządu zaufania” Sejmu i społeczeństwa[3].
Centrolew doprowadził do ustąpienia rządu Kazimierza Świtalskiego[1]. Władze sanacyjne zaczęły zdecydowanie przeciwdziałać. 25 sierpnia 1930 powołano nowy rząd, którego premierem został Józef Piłsudski. 29 sierpnia prezydent Ignacy Mościcki rozwiązał Sejm i Senat i zarządził nowe wybory, wskutek czego parlamentarzyści opozycyjni zostali pozbawieni immunitetu[uwaga 1][4]. W nocy z 9 na 10 września władze sanacyjne bez nakazu sądowego aresztowały polityków opozycji (m.in. Wincentego Witosa i Wojciecha Korfantego) oraz kontynuowano represje. Kilku działaczy (m.in. Hermana Liebermana z PPS, oskarżyciela w procesie ministra Gabriela Czechowicza) dotkliwie pobito, wszystkich poddano szykanom i znieważono słownie. W ciągu kilku tygodni aresztowano prawie pięć tysięcy innych działaczy Centrolewu. Represje miały osłabić Centrolew przed zbliżającymi się wyborami parlamentarnymi oraz pozbawić sojusz jego liderów[1].
Wybory przyniosły Centrolewowi dotkliwą porażkę. Spowodowało to całkowity rozpad Centrolewu. Aresztowanych działaczy osadzono w twierdzy brzeskiej nad Bugiem. Proces brzeski odbywał się w Warszawie od października 1931 do stycznia 1932[5].