Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Cesarsko-królewska Obrona Krajowa (niem. Kaiserlich Königliche Landwehr) – jeden z czterech, obok wspólnego wojska (c. i k. Armia), wspólnej marynarki wojennej (k. u. k. Kriegsmarine) i królewsko-węgierskiej Obrony Krajowej, rodzajów sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, istniejący w latach 1869–1918.
W przeciwieństwie do Cesarstwa Niemieckiego, gdzie Landwehra formowała się w dużej mierze z rezerwistów i ludzi niewysłużonych, cesarsko-królewska Landwehra składała się z jednostek regularnych.
Obrony Krajowej nie należy mylić z Pospolitym Ruszeniem (Landsturm).
Korzenie Obrony Krajowej sięgają XVI wieku jako skłonienie do obrony kraju wszystkich zdolnych do służby wojskowej.
Podczas wojen napoleońskich patentem cesarza z 9 czerwca 1808 Obrona Krajowa stała się ogólną samodzielną formacją wojskową do uzupełnień regularnej armii. Została użyta podczas działań zbrojnych w 1809 i oraz w latach 1813–1814. W 1859 została na 10 lat rozwiązana.
W 1868 zostało utworzone c. k. Ministerstwo Obrony Kraju (niem. k. k. Ministerium für Landesverteidigung)[1].