Franciszek Maksymilian Ossoliński
podskarbi wielki koronny / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Franciszek Maksymilian Ossoliński herbu Topór (ur. 2 kwietnia 1676, zm. 1 lipca 1756 w Malgrange) – podskarbi nadworny koronny od 25 sierpnia 1713, podskarbi wielki koronny w latach 1729–1736, marszałek sejmu zwyczajnego 5 października – 16 listopada 1722, starosta chmielnicki w 1705 roku[1].
Ten artykuł dotyczy podskarbiego wielkiego koronnego. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku. |
Topór | |
Rodzina | |
---|---|
Data urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec |
Maksymilian Ossoliński |
Matka |
Teodora Krassowska |
Żona |
Katarzyna Miączyńska |
Dzieci |
z Katarzyną Miączyńską: |
Odznaczenia | |
Był sekretarzem prywatnym króla Augusta II i jednym z jego najwierniejszych stronników. Julian Bartoszewicz[2] notuje, że pełnił funkcję ministra gabinetowego i sekretarza stanu dla Polski (król nazywał to stanowisko camerarius noster intimus, intimus curiae nostrae notarius).
W 1703 został pułkownikiem chorągwi pancernej, w 1706 dragońskiej. Przystąpił do konfederacji sandomierskiej. W 1709 lub 1715 został kawalerem Orderu Orła Białego (order zwrócił po 1733)[3]. Od 1718 wybierany posłem na kolejne sejmy. Był posłem ziemi warszawskiej na sejm 1720 roku[4]. Należał do Czerwonego Bractwa – pierwszej polskiej loży masońskiej. Poseł na sejm 1722 roku z ziemi łomżyńskiej[5]. Poseł ziemi różańskiej na sejm 1724 roku[6]. W 1726 sejm przyznał mu nagrodę 40 000 złp. za zasługi antecesorów i z własnej osoby nam i Rzeczypospolitej świadczone. W 1727 został żupnikiem bocheńskim i wielickim.
Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na sejmie konwokacyjnym[7]. W 1733 podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego, podpisał też konfederację dzikowską i wziął udział w walkach przeciwko wkraczającej armii rosyjskiej. Po kapitulacji Gdańska 9 lipca 1734 został przez Rosjan wzięty do niewoli. Nie wyjawił im miejsca ukrycia klejnotów koronnych, w wyniku czego był szczególnie surowo przez nich traktowany. Nigdy dobrowolnie nie uznał elekcji Augusta III. W 1735 wydał Manifest poczciwych i kochających ojczyznę synów, unikających warszawskiej drogi, w którym oskarżał Augusta III o pogwałcenie praw Rzeczypospolitej. W Królewcu Ossoliński został najbliższym współpracownikiem Stanisława Leszczyńskiego. Od 1736 przebywał na dworze Leszczyńskiego w Lunéville. Uzyskał od króla Francji Ludwika XV stałą pensję w wysokości 9000 liwrów rocznie. W 1737 został kawalerem orderów św. Michała i św. Ducha.
Zmarł 1 lipca 1756 w Malgrange i spoczął w krypcie królewskiej kościoła Notre-Dame de Bon Secours w Nancy.