Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hypolimnus pedderensis – endemiczny gatunek skąposzczeta z rodziny Megascolecidae, zaliczany do monotypowego rodzaju Hypolimnus. Został odkryty w 1971 roku w trakcie przeprowadzonych badań terenowych, jednak podczas badań prowadzonych w 1991 i 1996 roku nie udało się go odnaleźć w stanie dzikim. Według klasyfikacji IUCN jest uznawany za gatunek wymarły. Hypolimnus pedderensis zamieszkiwał piaszczyste plaże położone nad brzegami jeziora Pedder w południowo-zachodniej części Tasmanii (Australia).
Hypolimnus pedderensis został odkryty w 1971 roku. Gatunek opisano na podstawie tylko jednego znalezionego osobnika[5]. Zaliczono go do podrodziny Megascolecinae w obrębie rodziny Megascolecidae. Barrie G. M. Jamieson początkowo przypisywał go do rodzaju Perionychella (Vesiculodrilus) ze względu na podobieństwo. Następnie był zaliczany do rodzajów: Atantodrilus oraz Diprochaeta[5][6]. Od 1996 roku jego pozycja taksonomiczna została zaktualizowana przez Roberta J. Blakemore – gatunek został zaliczony do monotypowego rodzaju Hypolimnus Blakemore, 2000[4].
Nazwa rodzajowa Hypolimnus z języka greckiego oznacza pod jeziorem. Nie należy jej mylić z Hypolimnas – nazwy te w swoim zapisie różnią się tylko jedną literą, ale w wymowie nie są jednobrzmiące. Rodzaj Hypolimnas Jacob Hübner, 1819 odnosi się do grupy motyli dziennych z rodziny rusałkowatych[1]. Synonim nazwy łacińskiej Atlantodrilus pedderensis (Robert J. Blakemore, 1997) określany jest terminem nomen nudum – nazwa taka nie jest oficjalnie stosowana do celów nomenklatury zoologicznej[1]. Nazwa zwyczajowa w języku angielskim to Lake Pedder Earthworm[5].
Hypolimnus pedderensis został opisany na podstawie jednego znalezionego osobnika, który był lekko uszkodzony. Długość ciała badanego osobnika wynosiła 50 mm, a jego średnica 1,6 mm. Całe ciało skąposzczeta złożone było z 129 segmentów, zwężało się w stronę ogona. W tylnej części ciała występowały szerokie rynny grzbietowe[3][5]. Głowa oraz tułów ubarwione były na brązowo, a klitellum (gładki, krótki odcinek ciała, z którego wytwarzany jest kokon) różowo-płowy[2][5].
Otwór gębowy (tzw. prostomium) tego gatunku był słabo zarysowany, pory grzbietowe u Hypolimnus pedderensis nie występowały.
Liczba szczecinek przypadających na segment wynosiła 10 w przedniej części ciała, natomiast ku ogonowi wzrastała do 12 na każdy segment. Były ułożone regularnie, przy czym szczecinki grzbietowe były większe od brzusznych[3]. Ważną cechą taksonomiczną tego gatunku jest występowanie kilku żołądków, które znajdowały się w 5, 6 oraz częściowo w 7 segmencie[7]. Klitellum u tego gatunku występował między 13 a 16 segmentem. Żeńskie pory położone były w 14 segmencie, natomiast męskie znajdowały się w 18 segmencie i miały postać małych brodawek. Badany osobnik charakteryzował się obecnością 4 par zbiorników nasiennych. W 12 segmencie umiejscowione było serce[3].
Hypolimnus pedderensis występował na plażach jeziora Pedder, położonego w południowo-zachodniej części wyspy Tasmania. Jezioro znajduje się na obszarze Southwest National Park. Jedyny przedstawiciel gatunku został znaleziony na plaży położonej w pobliżu strumienia Maria Creek. Plaża była zbudowana z kwarcytu; Hypolimnus pedderensis bytował w podmokłym i wilgotnym piasku[5]. Niewiele wiadomo na temat jego historycznego zasięgu. Przypuszcza się, że występował jedynie w okolicy jeziora Pedder[2].
W 1991 roku G. R. Dyne w celu odnalezienia przedstawicieli gatunku Hypolimnus pedderensis zbadał obszary wzdłuż rzek Serpentine River i górnego odcinka rzeki Huon oraz jezior charakteryzujących się właściwościami podobnymi do jeziora Pedder, m.in.: Rhona i Curly. W trakcie przeprowadzonych poszukiwań żaden osobnik z tego gatunku nie został odnaleziony. Kolejne badania zostały przeprowadzone w 1996 roku na brzegach jeziora Pedder. Poszukiwania były prowadzone przez Roberta J. Blakemore'a i zakończyły się także negatywnym wynikiem[2][5].
Cykl życiowy Hypolimnus pedderensis nie został poznany. Na podstawie badań prowadzonych na innych gatunkach z rodziny Megascolecidae można spodziewać się, że średnia długość życia w warunkach naturalnych wynosiła około 2 lat[8]. Zapewne – jak większość skąposzczetów – Hypolimnus pedderensis był hermafrodytą, jaja składał do kokonu, który następnie był wydzielany bezpośrednio do gleby[5]. Na podstawie analizy treści jelita, która została przeprowadzona na jednym zebranym okazie przypuszcza się, że gatunek żywił się mikroorganizmami, glonami oraz cząsteczkami materii organicznej, które znajdują się w piasku[7].
W 1972 roku, w wyniku tworzenia systemu wytwarzania energii elektrycznej na rzece Gordon przez Hydro Electric Commission, jezioro Pedder zostało zwarte przez zespół trzech tam, w celu przekształcenia go w zbiornik retencyjny. Stworzenie sztucznego zbiornika przyczyniło się do podniesienia poziomu wody w jeziorze i tym samym zalane zostały plaże stanowiące siedlisko życia Hypolimnus pedderensis[2][5].
Hypolimnus pedderensis został uznany przez IUCN za gatunek wymarły (kategoria EX)[4]. Australijska ustawa o ochronie przyrody Environment Protection and Biodiversity Conservation z 1999 roku podczas 178 posiedzenia w dniu 17 czerwca 2009 roku nadała temu gatunkowi status wymarłego[9]. W 1995 roku, na mocy ustawy Threatened Species Protection, został wpisany na listę gatunków zagrożonych wymarciem, dopiero w 2011 roku został włączony do gatunków uznawanych za wymarłe[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.