Loading AI tools
niemiecki ścigacz okrętów podwodnych Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kormoran – wschodnioniemiecki ścigacz okrętów podwodnych z lat 60. XX wieku, jeden z 12 pozyskanych z ZSRR przez NRD okrętów projektu 201M. Jednostka została zbudowana w stoczni numer 340 w Zielonodolsku, a do służby w marynarce wojennej NRD została wcielona 15 sierpnia 1960 roku. W latach 1966–1972 okręt służył w straży granicznej, a z listy floty został skreślony 3 października 1976 roku.
Klasa | |
---|---|
Projekt |
201M |
Oznaczenie NATO |
SO1 |
Historia | |
Stocznia |
Nr 340 , Zielonodolsk |
Volksmarine | |
Nazwa |
874 → „Kormoran” |
Wejście do służby |
15 sierpnia 1960 |
Wycofanie ze służby |
3 października 1976 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
standardowa: 191,3 tony |
Długość |
42 metry |
Szerokość |
6,1 metra |
Zanurzenie |
1,86 metra |
Napęd | |
3 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 6600 KM, 3 śruby | |
Prędkość |
27 węzłów |
Zasięg |
1500 Mm przy prędkości 12 węzłów |
Sensory | |
radary Don-2 i Reja, sonar Tamir-11 | |
Uzbrojenie | |
4 działka kal. 25 mm 2M-3M (2 x II) 4 rakietowe mbg RBU-1200 2 zrzutnie bg, 10 min | |
Załoga |
27 |
Konstrukcja ścigaczy okrętów podwodnych projektu 201 była rozwinięciem poprzedników – jednostek projektu 122bis[1][2] . Projekt powstał w biurze konstrukcyjnym CKB-340 pod kierunkiem głównego konstruktora A.W. Kunachowicza[3]. Nowe okręty były mniejsze od poprzedników, a przez to odznaczały się gorszą dzielnością morską[1][2] . Jednostki otrzymały zredukowane do dwóch zestawów 2M-3M uzbrojenie artyleryjskie, w zamian uzyskując cztery rakietowe miotacze bomb głębinowych RBU-1200 (w porównaniu do dwóch na ścigaczach proj. 122bis)[1][2] . Okręty były też szybsze i wymagały obsady przez mniej liczebne załogi[1][2] .
Jednostka zbudowana została w radzieckiej stoczni numer 340 w Zielonodolsku (nr budowy 441)[4][5] .
Okręt był ścigaczem okrętów podwodnych o długości całkowitej 42 metry, szerokości 6,1 metra i zanurzeniu 1,86 metra[5] . Wykonany ze stali kadłub jednostki wykonany był w technologii spawania, nadbudówka natomiast była wykonana z duraluminium[3]. Wyporność standardowa wynosiła 191,3 tony, zaś pełna 218,5 tony[5][uwaga 1].
Ścigacz napędzany był przez trzy silniki wysokoprężne 40DM o łącznej mocy 6600 KM, poruszające trzema śrubami o stałym skoku, co pozwalało osiągnąć maksymalną prędkość wynoszącą 27 węzłów[5][6][uwaga 2]. Zasięg wynosił 1500 Mm przy prędkości 12 węzłów[4][6] . Energię elektryczną o napięciu 110 V[3] zapewniały cztery agregaty DG-19 napędzane silnikami wysokoprężnymi o mocy 19 kW każdy[5] . Autonomiczność wynosiła siedem dób[5] .
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiły dwa podwójne zestawy działek automatycznych 2M-3M kalibru 25 mm z zapasem 2000 naboi[4][5] . Broń ZOP stanowiły cztery rakietowe pięcioprowadnicowe miotacze bomb głębinowych RBU-1200 na dziobie jednostki (z zapasem 60 bomb RGB-12) oraz dwie zrzutnie bomb głębinowych B-1 (z łącznym zapasem 24 bomb)[5][6] . Okręt mógł też zabrać na pokład 10 min KB lub AMD-2-500[1][5] .
Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało m.in. radar nawigacyjny Don-2, radar wykrywania celów Reja, sonar Tamir-11, radionamiernik ARP-50R, system rozpoznawczy „swój-obcy” Fakieł i system zakłóceń pasywnych z dwiema wyrzutniami celów pozornych PK-16[5][7].
Załoga okrętu składała się z 27 oficerów, podoficerów i marynarzy[5][6][uwaga 3].
Okręt został wcielony do służby w Volksmarine 15 sierpnia 1960 roku[4][5] . Początkowo jednostkę identyfikował jedynie numer burtowy 874, a nazwę „Kormoran” otrzymała 16 stycznia 1961 roku[5][8][uwaga 4]. Od 1 stycznia 1961 roku okręt otrzymał numer 911, od 1 grudnia 1962 roku 411, a od 1 grudnia 1965 roku 491[5][6] . 1 grudnia 1966 roku jednostka została przekazana straży granicznej NRD, otrzymując numer G-44, zmieniony 1 grudnia 1971 roku na G-25, a na początku 1972 roku na G-46[5][8]. 1 grudnia 1972 roku „Kormoran” powrócił do składu Volksmarine, otrzymując numer 424[5][8]. Ostatnie opuszczenie bandery na okręcie odbyło się 3 października 1976 roku[4][5] .
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.