Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Starej Błotnicy
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Starej Błotnicy – zabytkowa, neobarokowa świątynia wzniesiona w latach 1759–1913, kościół parafialny parafii Narodzenia NMP, Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia.
 489/A z dnia 23.03.1957, 93/A z 21.02.1966 oraz 30/A z 25.04.1980 | |||||||||||||||||||||||||||
| kościół parafialny | |||||||||||||||||||||||||||
 Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Starej Błotnicy | |||||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||||||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||||||||||
| Parafia | |||||||||||||||||||||||||||
| sanktuarium maryjne • nadający tytuł |
od 25 lutego 1963 | ||||||||||||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||||||||||||
| Przedmioty szczególnego kultu | |||||||||||||||||||||||||||
| Cudowne wizerunki | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie gminy Stara Błotnica  | |||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie powiatu białobrzeskiego  | |||||||||||||||||||||||||||
 51°32′46,91″N 20°58′34,30″E | |||||||||||||||||||||||||||
Świątynia została wzniesiona na wczesnośredniowiecznym grodzisku, w miejscu drewnianego kościoła pw. św. Piotra Apostoła. Inicjatorem budowy i fundatorem murowanego kościoła był ks. Sebastian Saryusz Skórkowski (1718–1781), proboszcz błotnicki i kurator parafii w Jankowicach. Architektem świątyni był, pochodzący ze Śląska, Józef Krępski.
Prace budowlane, rozpoczęte w 1759 r., przerwała śmierć ks. Skórkowskiego, finansującego budowę. W chwili przerwania robót, wzniesiono mury i wieże do wysokości korony, które przykryto dachem z modrzewiowej więźby i gontu.
Prace budowlane wznowiono, dzięki staraniom ks. Teofila Jakubowskiego, w 1852 r. pod kierunkiem radomskiego architekta Antoniego Kaspra Wąsowskiego (1818–1897[1]).
Do 1868 r. ukończono sklepienia, dach i południową wieżę. Wtedy to też rozebrano drewniany kościół, wokół którego wzniesiono mury nowej świątyni.
W 1868 r. ówczesny biskup sandomierski Michał Józef Juszyński dokonał konsekracji kościoła. Po śmierci ks. Jakubowskiego w 1888 r. budowę kontynuował ks. Adolf Machnicki (1843–1913). Prace wykończeniowe zakończono w 1913 r.
Od 8 września 2000 r. sanktuarium opiekują się ojcowie paulini. W 2001 r., z inicjatywy o. Jana Poteralskiego, przeprowadzono remont wieży północnej.
W wieży północnej zawieszone są trzy dzwony pochodzące z 1545 r. (z fundacji ks. Feliksa Dzika, proboszcza błotnickiego od 1531 r.), 1596 r. oraz 1840 r. Sygnaturka pochodzi z 1847 r. W latach 1976–1977, staraniem ks. kan. Józefa Gałana, przeprowadzono renowację świątyni.
Neoklasycystyczny ołtarz wielki, projektu Antoniego Wąsowskiego, został wykonany przez warszawskiego snycerza Józefa Fettera, który wykonał także ambonę. Polichromie zostały wykonane przez Kazimierza Alchimowicza w latach 1908-1910. W nawie głównej znajduje się obraz Matki Bożej Pocieszenia pochodzący najprawdopodobniej z XVI w., który został koronowany 21 sierpnia 1977 r. przez kard. Karola Wojtyłę.
Ołtarz wielki. Szkic z 1869 r.
Ołtarz główny świątyni
Kościół przed 1911
.png)
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
