Latarnia (architektura)
forma architektoniczna w formie wieżyczki / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Latarnia – cylinder umieszczony na górnym pierścieniu kopuły lub na dachu, z otworami doświetlającymi wnętrze[1][2][3]. Budowana zwykle na planie koła lub wieloboku foremnego. Latarnia zazwyczaj przykrywana była hełmem, a jej ściany często zdobione były spływami wolutowymi, pilastrami, kolumienkami lub hermami[1][2].
W średniowieczu na skrzyżowaniu naw i transeptu budowano doświetlające wieże-latarnie[2]. W renesansie i baroku często stosowane jako zwieńczenie kopuł. W Polsce ze znanych kopuł z latarnią należy wymienić przykrycie kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu.
Latarnią nazywana jest także nadbudówka z oknami nad dachem doświetlająca pomieszczenie pod nim (np. klatkę schodową)[1][2].