Medal olimpijski
Wyróżnienie przyznawane trzem najlepszym uczestnikom konkurencji olimpijskich Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyróżnienie przyznawane trzem najlepszym uczestnikom konkurencji olimpijskich Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Medal olimpijski – wyróżnienie przyznawane zwycięzcy oraz zdobywcom drugiego i trzeciego miejsca podczas igrzysk olimpijskich w postaci medalu zaprojektowanego i wykonanego na tę imprezę. Medale przyznaje się od pierwszych igrzysk w Atenach; do roku 1948 przyznawano również medale olimpijskie w Olimpijskim Konkursie Sztuki i Literatury.
Od pierwszych Letnich Igrzysk Olimpijskich w Atenach (1896) aż do Igrzysk Olimpijskich w 1928 r. w Amsterdamie wszystkie medale wręczane były podczas ceremonii zamknięcia igrzysk. Podczas igrzysk w Atenach medale przyznawano tylko dwóm pierwszym zawodnikom w każdej konkurencji: zwycięzca otrzymywał medal srebrny i gałązkę oliwną, zdobywca drugiego miejsca medal brązowy[1]. Złote medale przyznano po raz pierwszy podczas III Igrzysk Olimpijskich w St Louis w roku 1904. Od Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Grenoble (1968) na medalu widnieje nazwa dyscypliny, w której został przyznany. Od Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (1960) medale wiesza się na szyjach sportowców[2]; wcześniej, od igrzysk II Olimpiady (1900) medale przypinano do piersi zawodników.
Do roku 1924 (włącznie) medale były projektowane odrębnie na każde igrzyska, przy czym medale z roku 1900 z Paryża miały nietypowy kształt – prostokątny awers i rewers. Natomiast od igrzysk w Amsterdamie (1928) na długo przyjął się projekt, którego autorem był florencki artysta Giuseppe Cassioli – głównym motywem awersu była siedząca (z lewej strony patrzącego) bogini zwycięstwa z wieńcem laurowym w prawej i gałązkami palmy w lewej dłoni, amfora, stadion i aktualne napisy: numeracja olimpiady, miejsce i rok igrzysk. Rewers przedstawiał niesionego na ramionach triumfatora zawodów. Ponadto różnicami w poszczególnych latach były także parametry (wielkość medalu). Istotna zmiana nastąpiła dopiero na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium[2]. Rewers odtąd był w gestii organizatora zawodów, w Monachium zaprojektował go niemiecki artysta szkoły Bauhaus, Gerhard Marcks, a przedstawiał on Dioskurów. Projekt z Amsterdamu zaadaptowano w całości także w Los Angeles w roku 1984. Awers medalu do roku 2000 (Sydney) wykorzystywał motywy z roku 1928, znaczące różnice trzeba odnotować w przypadku medalu z Barcelony (1992), gdzie pozostała tylko bogini z laurem i palmą i gdzie po raz pierwszy na awersie umieszczono olimpijskie koła. Awers z Sydney choć nawiązywał do stałych elementów, to także istotnie różnił się od projektu Cassioliego. Pierwsze igrzyska rozegrane w XXI wieku przyniosły także zmianę awersu medalu olimpijskiego. Skrzydlata Nike zstępująca na stadion trzymająca gałązkę palmy to teraz centralna postać krążka, nad nią olimpijskie koła, w tle widoczny jest też Akropol z Partenonem, co ma symbolizować jedność starożytnej i nowożytnej idei greckiego olimpizmu. Zaprojektowany przez Elenę Votsi wygląd awersu od igrzysk w Atenach (2004) na letnich igrzyskach obowiązuje nadal. Projekt rewersu nadal pozostaje do dyspozycji aktualnego organizatora zawodów.
Projekt medalu leży w gestii komitetu organizującego poszczególne igrzyska, przy czym musi być zaaprobowany przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski[2]. Medal olimpijski musi mieć co najmniej 60 mm średnicy i 3 mm grubości[1]. Medale zawieszone są na szarfie.
Większą dowolność pozostawiono medalom zimowych igrzysk olimpijskich zarówno pod względem kształtu, jak i surowca. I tak medale igrzysk w Albertville były wykonane ze szkła[4]; rewers każdego egzemplarza medalu ZIO w Vancouver jest niepowtarzalny, aczkolwiek oparty na tych samych motywach zwierzęcych orki i kruka[5].
Złote, srebrne i brązowe medale olimpijskie wręcza się także zwycięzcy oraz zdobywcom drugiego i trzeciego miejsca podczas Igrzysk Paraolimpijskich, a wagę, wzornictwo i skład medali określa Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski[6]. Na paraolimpiadę w Londynie w 2012 medale zaprojektowała Lin Cheung, mają one 85 mm średnicy i ważą 375g-400 g[7].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
