Metoda Hare’a-Niemeyera
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Metoda Hare’a-Niemeyera – metoda stosowana do podziału mandatów w systemach wyborczych opartych na proporcjonalnej reprezentacji z listami partyjnymi, powstała na skutek modyfikacji metody Hare’a przez niemieckiego matematyka Horsta Niemeyera. Nazywana jest także metodą największych reszt[1] lub matematycznej proporcji.
Liczbę uzyskanych mandatów oblicza się za pomocą wzoru[1]:
gdzie:
- – liczba uzyskanych przez daną listę mandatów,
- – liczba ważnie oddanych głosów na daną listę w okręgu wyborczym,
- – liczba mandatów do obsadzenia w danym okręgu wyborczym,
- – łączna liczba głosów oddanych w danym okręgu wyborczym,
- – wynik dzielenia, np. 1,38.
Podłoga z liczby X przed przecinkiem oznacza liczbę mandatów przypadających w okręgu wyborczym danej liście. Jeżeli w odniesieniu do wszystkich list okręgowych nie zostaną rozdzielone wszystkie mandaty, to pozostałe mandaty przydziela się tym listom, dla których wyliczone ilorazy wykazują kolejno najwyższe wartości po przecinku, np. 0,39; 0,27; 0,05. Stosuje się wtedy zasadę największej reszty[1].
W Polsce tę metodę stosowano przy ustalaniu wyników w wyborach do Sejmu w 1991 roku[2].