Najlepszy okręt Marynarki Wojennej – wyróżnienie przyznawane okrętom polskiej Marynarki Wojennej za wyniki w szkoleniu.
Okręty otrzymują nagrody przechodnie w postaci dzwonu okrętowego[1]. Brak jest informacji o kontynuowaniu nadawania wyróżnienia po 2003 roku.
W okresie PRL przyznawano wyróżnienie jako tytuł przodującego okrętu Marynarki Wojennej; nadawane przez Komisję Przodownictwa i Współzawodnictwa Marynarki Wojennej[2]. Osobno były nadawane tytuły przodującego okrętu II rangi i najlepszego okrętu Marynarki Wojennej[2]. W latach 80. nadawano już zamiast tego tytuł najlepszego okrętu Marynarki Wojennej w grupie okrętów bojowych[2]. Ponadto nadawano wyróżnienia przodującego okrętu w klasach okrętów (np. przodujący okręt podwodny) i w poszczególnych flotyllach.
(lista niepełna)
Od 2001 przyznawano z podziałem na jednostki o wyporności do 400 ton i powyżej 400 ton:
Od 2001 przyznawano wyróżnienie w grupie okrętów specjalnych i pomocniczych jednostek pływających[20]
Przyznawane od 1996 do 2000 roku, nagrodę stanowiło przechodnie ozdobne koło sterowe:[1][20]
Od 2001, z podziałem na jednostki o wyporności do 200 ton i powyżej 200 ton[20]
St. Kierzkowski, Okręty ratownicze „Gniewko”, „Bolko” i „Semko”. „Żołnierz Polski” nr ?/1989. Z tekstu wynika, że „Gniewko” zdobył tytuł w następnym roku po wejściu do służby.
Kronika Polskiej Marynarki Wojennej, „Morza, Statki i Okręty” nr 1/1997, s. 6.
Tadeusz Grzesikowski, Czesław Rudzki, ORP Sokół [293]. Część II, „Morza, Statki i Okręty” nr 3/1999, s. 24-31.
Robert Rochowicz, Klasyczne niszczyciele PMW, „Morza, Statki i Okręty” nr 1/2000, s. 36, 43.
Czesław Rudzki, Polskie okręty podwodne 1926-1969. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985. s. 182.
Czesław Rudzki, Tadeusz Grzesikowski: ORP Orzeł II. [dostęp 2011-12-11]. Mieczysław Serafin: Polska Marynarka Wojenna 1945-2007. Kronika wydarzeń. Gdynia: Zespół Redakcyjno-Wydawniczy Marynarki Wojennej, 2008, s. 76.
Tadeusz Grzesikowski, Czesław Rudzki, ORP Sokół [293], „Morza, Statki i Okręty” nr 2/1999, s. 37.
Tadeusz Grzesikowski, Czesław Rudzki, ORP Kondor [294], „Morza, Statki i Okręty” nr 3/2000, s. 30.
Robert Rochowicz, Dzieje niszczyciela ORP Warszawa, „Morze, Statki i Okręty” nr specjalny 1/2015, s. 52.
Tadeusz Grzesikowski, Czesław Rudzki, ORP Kondor [294]. Część II, „Morza, Statki i Okręty” nr 4/2000, s. 41.
Opuszczenie bandery. „Morza, Statki i Okręty”. 1'99. IV (14), s. 7, styczeń-luty 1999. Magnum-X. ISSN 1426-529X. Kronika Polskiej Marynarki Wojennej, „Morza, Statki i Okręty” nr 1/1998, s. 4.
Kronika Polskiej Marynarki Wojennej, „Morza, Statki i Okręty” nr 1/1999, s. 4.
Kronika Polskiej Marynarki Wojennej, „Morza, Statki i Okręty” nr 2/2000, s. 4.
Kronika Polskiej Marynarki Wojennej, „Morza, Statki i Okręty” nr 1/2001, s. 4.
Kronika Polskiej Marynarki Wojennej, „Morza, Statki i Okręty” nr 3/2002, s. 4.
Kronika Polskiej Marynarki Wojennej. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 1/2003. VIII (38), s. 8, styczeń-luty 2003. Warszawa.
Kronika Polskiej Marynarki Wojennej, „Morza, Statki i Okręty” nr 4/2004, s. 9.
Stanisław Kierzkowski. Okręt szkolny ORP „Gryf”. „Żołnierz Polski”. Nr 31/1987, 2-08-1987. Warszawa.brak numeru strony Robert Rochowicz, Rocznica Arctowskiego i Heweliusza. Okręty hydrograficzne projektu 874, „Morze, Statki i Okręty” nr 12/2007, s. 23-24.
- Robert Rochowicz. Malutkie pod polską banderą. „Morze”. Nr 4 (19). III, 2017. ZBiAM. ISSN 2543-5469.
- Robert Rochowicz. Podwodny świat o smaku Whiskey. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 4/2020, kwiecień 2020. Warszawa: Magnum X.