Okręty podwodne typu Orzeł
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Okręty podwodne typu Orzeł – typ dwóch okrętów podwodnych wybudowanych dla Marynarki Wojennej przez stocznie holenderskie De Schelde i Rotterdamse. Konstrukcja tych okrętów została opracowana przy współudziale specjalistów polskiej marynarki wojennej. W projekcie wykorzystano niektóre elementy konstrukcyjne wcześniejszego holenderskiego typu O 16, w tym zewnętrzne treningowe wyrzutnie torpedowe. Kadłub tych jednostek był w całości spawany, a wszystkie płaszczyzny sterowe sterowane były hydraulicznie. Według zamówienia, okręty miały mieć możliwość zanurzania na głębokość 80 metrów, podczas testów jednak osiągnięto głębokość 100 metrów[1]. Projekt okrętów typu Orzeł, był podstawą opracowania bardzo podobnego projektu holenderskich okrętów typu O.19[2]. Według niektórych źródeł, w stoczniach holenderskich zamówiono także dwa kolejne okręty, jednakże zamówienia nie zostały zrealizowane. Prawdopodobne nazwy tych okrętów to „Kuna” i „Łasica”[3]. Dla informacji tej brak jest jednak potwierdzenia w innych źródłach.
Rodzaj okrętu | |||
---|---|---|---|
Kraj budowy | |||
Projekt |
NeVeSBu i KMW | ||
Stocznia |
De Schelde, Rotterdamse | ||
Zbudowane |
2 | ||
Użytkownicy | |||
Służba w latach |
1939-1969 | ||
Stracone |
1 | ||
Uzbrojenie: | |||
20 torped 1 działo 105 mm 1 działo AA 40 mm | |||
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe • zewnętrzne |
| ||
Załoga |
60 oficerów i marynarzy | ||
Wyporność: | |||
• na powierzchni |
1100 ton | ||
• w zanurzeniu |
1650 ton | ||
Zanurzenie testowe |
80 metrów | ||
Długość |
84 metry | ||
Szerokość |
6,7 metra | ||
Napęd: | |||
2 silniki wysokoprężne typu 6QD42Sulzer o łącznej mocy 4740 KM; nr. fabryczne 480, 481 2 silniki elektryczne typu Brown Boveri o łącznej mocy 1100 KM. 2 baterie akumulatorów razem 200 ogniw. | |||
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
| ||
Zasięg: | |||
• na powierzchni |
7000 Mm przy 10 węzłach | ||
|
Po niemieckiej inwazji na Polskę "Orzeł" przepłynął do sojuszniczej Wielkiej Brytanii i zatonął z niewyjaśnionych przyczyn na Morzu Północnym w czerwcu 1940 roku. „Sęp” został internowany w Szwecji, gdzie pozostał aż do końca wojny. Po powrocie do Polski służył w polskiej marynarce wojennej do 15 września 1969 roku.