Osadnictwo żydowskie w Palestynie
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
[1]Osadnictwo żydowskie w Palestynie – Jiszuw (hebr. יִשּׁוּב, dosłownie „osiedle”) lub Ha-Jiszuw (הַיִשּׁוּב), pełna nazwa הַיִשּׁוּב היהודי באֶרֶץ יִשְׂרָאֵל ha-jiszuw ha-Jehudi be-erec Jisra’el („Żydowskie osadnictwo w Ziemi Izraela”) – rozpoczęło się około 1841 roku i doprowadziło do powstania współczesnego państwa Izrael.
Ten artykuł od 2014-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Czasami wyróżnia się Stary Jiszuw i Nowy Jiszuw[2].
Stary Jiszuw odnosi się do wszystkich Żydów żyjących w Palestynie przed aliją[3] rozpoczętą w 1882 roku przez ruch syjonistyczny[4]. Ludzie Starego Jiszuwu byli ortodoksyjnymi Żydami żyjącymi najczęściej w Jerozolimie, Safedzie, Tyberiadzie i Hebronie. Niewielkie społeczności były w Jafie, Hajfie, Peki’in, Akka i Nablusie. Większość z nich koncentrowała się na studiowaniu Tory. Utrzymywali się dzięki pomocy finansowej Żydów z diaspory.
Nowy Jiszuw odnosi się do wszystkich Żydów, którzy zamieszkali poza murami Jerozolimy począwszy od 1860 roku. Byli to wszyscy ci, którzy przyjechali do Palestyny w kolejnych falach alii. Rozpoczęte przez nich osadnictwo doprowadziło do powstania państwa Izrael.