Stanisław Kielan (profesor)

Stanisław Kielan (ur. 3 listopada 1915 w Warszawie, zm. 10 października 1975 tamże) – polski inżynier elektronik, nauczyciel akademicki, członek Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, dyrektor Instytutu Maszyn Matematycznych w Warszawie (1966–1971), profesor nadzwyczajny i rektor Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Bydgoszczy (1971–1974).

Stanisław Kielan

Data i miejsce urodzenia	3 listopada 1915 Warszawa
Data i miejsce śmierci	10 października 1975 Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz Bródnowski
Zawód, zajęcie	inżynier elektronik, nauczyciel akademicki
Tytuł naukowy	profesor nadzwyczajny
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Uczelnia	Szkoła Wawelberga i Rotwanda w Warszawie, Wyższa Szkoła Inżynierska im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy
Stanowisko	nauczyciel akademicki, profesor nadzwyczajny
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 3 listopada 1915 r. w Warszawie w rodzinie robotniczej. W 1933 r. ukończył I Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie^[1], następnie w latach 1936–1939 studiował w Szkole Głównej Handlowej^[2]. W 1939 r. ukończył radiotechnikę na Politechnice Warszawskiej. W latach 1945–1951 był profesorem w Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda. Od 1950 do 1963 r. pracował jako kontraktowy pracownik naukowo-dydaktyczny w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Warszawie.

W 1955 r. otrzymał tytuł zastępcy profesora, a w 1957 r. Centralna Komisja Kwalifikacyjna dla Pracowników Nauki przyznała mu tytuł naukowy docenta. W 1962 r. Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nadzwyczajnego w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji w Warszawie. W Instytucie tym był zatrudniony w latach 1963–1966. 1 sierpnia 1966 r. Przewodniczący Komitetu Nauki i Techniki mianował go samodzielnym pracownikiem naukowo-badawczym i powołał na stanowisko dyrektora Instytutu Maszyn Matematycznych w Warszawie. Stanowisko to zajmował do września 1971 r.

1 października 1971 r. został profesorem nadzwyczajnym w Wyższej Szkole Inżynierskiej im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy, zaś minister oświaty i szkolnictwa wyższego powołał go na stanowisko rektora tej uczelni na okres od 1971 do 1974 roku. W latach 1973–1974 prof. Kielan kierował również Zespołem Elektroniki Przemysłowej i Automatyki na Wydziale Elektroniki i Elektrotechniki WSI w Bydgoszczy. Był zwolennikiem i realizatorem koncepcji połączenia Wyższej Szkoły Inżynierskiej z bydgoską Filią Akademii Rolniczej w Poznaniu, co ostatecznie nastąpiło w 1974 roku. Brał czynny udział w tworzeniu ośrodka szkół wyższych w Bydgoszczy-Fordonie. W latach 70. był przewodniczącym Rady Naukowej przy Urzędzie Wojewódzkim w Bydgoszczy.

Zmarł 10 października 1975 r. w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 30E-6-5).

Działalność naukowa i społeczna

Grób prof. Stanisława Kielana na cmentarzu Bródnowskim

Był członkiem Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, Stowarzyszenia Elektryków Polskich (wiceprezes Zarządu Oddziału Warszawskiego). Pełnił funkcję Pełnomocnika Rządu do spraw Elektronicznej Techniki Obliczeniowej. Był redaktorem naczelnym wydawnictw Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji: „Prace PIT”, „Postępy Radiotechniki” oraz członkiem Komitetu Redakcyjnego „Wiadomości Telekomunikacyjnych”.

Rodzina

Stanisław Kielan był żonaty. Miał dwoje dzieci.

Odznaczenia i nagrody

• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Złota Odznaka „Zasłużony Pracownik Łączności”
• Złota Odznaka NOT
• Srebrna Odznaka NOT
• Odznaka Honorowa „Za szczególne zasługi dla Rozwoju Województwa Bydgoskiego”
• Odznaka honorowa „Budowniczy Wrocławia”
• Nagroda Państwowa I stopnia
• Nagroda Ministra Obrony Narodowej I stopnia