Strathclyde (królestwo)

Strathclyde – królestwo brytońskie istniejące od V do XI wieku na terenie południowo-zachodniej Szkocji i północno-zachodniej Anglii. W szczytowym okresie rozciągało się od jeziora Loch Lomond na północy, po Kumbrię na południu, obejmując m.in. dorzecze rzeki Clyde^[a], Ayrshire i Galloway. Stolicą królestwa było Dumbarton^[1][2].

Strathclyde

V–XI wiek
Stolica	Dumbarton
Władca	Owain Łysy (?)
Królestwo Strathclyde w 940 roku
Położenie na mapie świata Strathclyde
55,7333304°N 5,0333332°W

Wyspy Brytyjskie w 802 roku, zaznaczone m.in. królestwo Strathclyde

Pierwszym odnotowanym władcą królestwa był Coroticus (Ceredig), będący adresatem krytycznego wobec niego listu św. Patryka z V wieku^[1]. W VI wieku królestwo uległo chrystianizacji^[2]. Strathclyde było jedynym znajdującym się poza Walią królestwem Brytów, które przetrwało najazdy Anglosasów w VI/VII wieku^[1]. Na przestrzeni wieków Strathclyde prowadziło wojny z Anglami (w szczególności z położoną na wschód Bernicją, później Nortumbrią), a także Piktami^[1][2]. W VII i VIII wieku znalazło się pod zwierzchnictwem królów Nortumbrii. Stolica królestwa, Dumbarton, była dwukrotnie niszczona – w 870 roku przez wikingów i 945 roku przez Anglików pod przywództwem Edmunda I^[1]. Osłabione państwo znalazło się w sferze wpływów królów Szkocji. Prawdopodobnie ostatnim królem Strathclyde był Owain Łysy, który zginął w bitwie pod Carham w 1018 roku. Królestwo wcielone zostało następnie jako prowincja do Królestwa Szkocji, zachowując częściową autonomię do 1124 roku^[1].

Uwagi

1. Nazwa Strathclyde oznacza „dolinę rzeki Clyde” (Online Etymology Dictionary).