Królestwo Anglii

Królestwo Anglii (łac. Regnum Anglorum, ang. Kingdom of England, stfr. Reaume d’Angleterre, ang-nor. Realme d'Engleterre^[1]) – historyczne królestwo w zachodniej Europie, które istniało od 927 do 1707 roku, z przerwą w latach 1649–1660 (Republika Angielska). Zajmowało południową, większą część wyspy Wielka Brytania, obejmującą współczesną Anglię oraz (od XIII wieku) Walię^[a]. Na północy królestwo graniczyło z Królestwem Szkocji, z którym zostało następnie połączone unią realną jako Królestwo Wielkiej Brytanii na mocy warunków aktu unii z 1707 roku.

Królestwo Anglii

Regnum Anglorum
Kingdom of England
Reaume d’Angleterre
Realme d'Engleterre

927–1649 1660–1707
Herb Flaga
Dewiza: Dieu et mon droit (Bóg i moje prawo)
Ustrój polityczny	monarchia
Stolica	Winchester Londyn (od XI wieku)
Data powstania	927
Data likwidacji	1 maja 1707
Władca	Anna Stuart
Populacja • liczba ludności	5 750 000 (1707)
Waluta	funt szterling
Język urzędowy	łacina staroangielski (de facto do 1066) normandzki/anglo-normandzki (de jure od 1066 do XV wieku) angielski (de facto stopniowo wypiera normandzki od XII wieku)
Religia dominująca	katolicyzm (927–1534) anglikanizm (1534–1646; 1660–1707) purytanizm (1646–1660)
Położenie na mapie Królestwo Anglii w 1190

Najważniejsza królewska rezydencja mieściła się początkowo w mieście Winchester, w hrabstwie Hampshire, ale Londyn oraz Gloucester posiadały niemal równorzędny status – szczególnie Londyn, który de facto stał się stolicą królestwa na początku XII wieku.

Zobacz też

• Heptarchia anglosaska
• Władcy Anglii
• Historia Królestwa Anglii

Uwagi

1. Walia została podbita przez Edwarda I w latach 1277–1283, a w 1536 roku formalnie anektowana do Królestwa Anglii^[2].