Widliczka ostrozębna (Selaginella selaginoides) – gatunek należący do rodziny widliczkowatych. Jest jednym z ok. 700 gatunków z rodzaju widliczka i zarazem jedynym współczesnym przedstawicielem tego rodzaju we florze polskiej. W Polsce występuje wyłącznie w wyższych partiach Sudetów (Góry Izerskie i Karkonosze) i Karpat Zachodnich, gdzie jest gatunkiem dość częstym.

Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Widliczka ostrozębna
Thumb
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Klasa

widłaki

Rząd

widliczkowce

Rodzina

widliczkowate

Rodzaj

widliczka

Gatunek

widliczka ostrozębna

Nazwa systematyczna
Selaginella selaginoides (L.) P. Beauv. ex Schrank & Mart.
Zamknij
Thumb
Morfologia
Thumb
Kłosy zarodnionośne

Morfologia

Pokrój
Drobna roślina o wysokości 5–10 cm tworząca niewielkie, gęste darnie.
Pędy
Promieniste, rozgałęzione i zróżnicowane na pędy czołgające się, oraz pędy wzniesione.
Liście
Skrętoległe, lancetowate, ostro zakończone. Mają długość 3–4 mm i szerokość 0,6–0,8 mm, jeden nerw środkowy, a na brzusznej stronie drobny języczek. Charakterystyczną cechą taksonomiczną jest występowanie na brzegach liści ząbków.
Kłos zarodnionośny
Słabo wyróżniający się, znajduje się na szczycie pędów wzniesionych. Liście zarodniowe są dłuższe od liści płonnych, mają żółtozieloną barwę i są mocniej ząbkowane. Zarodnie wyrastają w kątach liści. Zarodnie dolne zawierające 4 makrospory są większe i mają bladożółty kolor. Zarodnie górne z licznymi mikrosporangiami są mniejsze, ciemnobrązowe i mają nerkowaty kształt.
Przedrośle
Bardzo silnie zredukowane i zróżnicowane na męskie z plemniami i żeńskie z rodniami.

Biologia i ekologia

Rozwój
Bylina. Zarodniki dojrzewają od lipca do sierpnia.
Siedlisko
Trawiaste półki skalne, upłazy, brzegi potoków. W górach występuje po piętro alpejskie.
Fitosocjologia
Gatunek charakterystyczny dla zespołu Festuca versicoloris-Seslerietum.

Zagrożenie i ochrona

W Polsce gatunek jest objęty od 2014 roku częściową ochroną gatunkową[3]. Zakazy dotyczą także gospodarki rolnej, leśnej i rybackiej. W latach 2004–2014 podlegał ochronie ścisłej[4]. Generalnie nie jest zagrożony. Duża część jego stanowisk znajduje się w parkach narodowych: babiogórskim, karkonoskim, pienińskim i tatrzańskim.

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand in your browser!

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.

Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.