Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
30. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
30. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie odbył się w dniach 18–29 lutego 1980 roku. W konkursie głównym zaprezentowano 20 filmów pochodzących z 17 różnych krajów.
Jury pod przewodnictwem szwedzkiej aktorki Ingrid Thulin przyznało nagrodę główną festiwalu, Złotego Niedźwiedzia, ex aequo amerykańskiemu filmowi Heartland w reżyserii Richarda Pearce’a oraz niemieckiemu filmowi Palermo czy Wolfsburg w reżyserii Wernera Schroetera. Drugą nagrodę w konkursie głównym, Srebrnego Niedźwiedzia – Nagrodę Specjalną Jury, przyznano włoskiemu filmowi Proszę o azyl w reżyserii Marco Ferreriego[1].
Remove ads
Przebieg festiwalu
Podsumowanie
Perspektywa
Nowym dyrektorem festiwalu został Moritz de Hadeln, który – podobnie jak jego poprzednik Wolf Donner – wprowadził kilka istotnych zmian w funkcjonowaniu imprezy już na samym początku swojej kadencji. De Hadeln powołał komitet doradczy ds. selekcji filmów, zobowiązał się do poszerzenia oferty targów dystrybucyjnych dla branży filmowej[2], podkreślał znaczenie sekcji filmów dla dzieci i młodzieży Kinderfilmfest. Przekonał również Manfreda Salzgebera, założyciela sekcji Forum, do powrotu do Berlina z Amsterdamu i kierowania niezależną sekcją Info-Schau, która po pięciu latach zmieni ostatecznie nazwę na Panorama[3].
W sekcji Forum, obchodzącej 30-lecie istnienia, zaprezentowano łącznie 94 filmy, koncentrując się w tym roku na filmach dokumentalnych i eksperymentalnych, amerykańskim kinie niezależnym oraz kinie brazylijskim. Jednym z najwybitniejszych filmów sekcji był portugalski miniserial Fatalna miłość w reżyserii Manoela de Oliveiry. W sekcji Kinderfilmfest największe wrażenie zrobił szwedzki film Jestem Maria w reżyserii Karstena Wedela[3].
W ramach festiwalu odbyła się retrospektywa twórczości amerykańskiego reżysera Billy’ego Wildera[4], wywodzącego się z Europy. Ze względu na protesty ze strony ZSRR, organizatorzy retrospektywy usunęli z niej ostatecznie filmy Ninoczka (1939) i Raz, dwa, trzy (1961), gdyż portretowały komunistów w nieprzychylny sposób. Ponadto odbył się także przegląd filmów w technice 3D jako pierwsza retrospektywa „techniczna” w historii festiwalu[3].
Remove ads
Członkowie jury

Konkurs główny
Ingrid Thulin, szwedzka aktorka – przewodnicząca jury[5]
Betsy Blair, amerykańska aktorka
Mathieu Carrière, niemiecki aktor
Alberto Isaac, meksykański reżyser
Peter Kern, austriacki aktor i reżyser
Károly Makk, węgierski reżyser
Aleksandr Mitta, radziecki reżyser
Alexandre Trauner, francuski scenograf
Angel Wagenstein, bułgarski scenarzysta
Remove ads
Selekcja oficjalna
Podsumowanie
Perspektywa
Konkurs główny
Następujące filmy zostały wyselekcjonowane do udziału w konkursie głównym o Złotego Niedźwiedzia i Srebrne Niedźwiedzie[6]:
Pokazy pozakonkursowe
Następujące filmy zostały wyświetlone na festiwalu w ramach pokazów pozakonkursowych:
Laureaci nagród
Konkurs główny
Heartland, reż. Richard Pearce
Palermo czy Wolfsburg, reż. Werner Schroeter
Proszę o azyl, reż. Marco Ferreri
István Szabó – Zaufać
Renate Krößner – Solo Sunny
- Berliński Niedźwiedź – Nagroda Rocznicowa
- Wyróżnienie honorowe
Rude Boy, reż. Jack Hazan i David Mingay
Taniec kruka, reż. Markku Lehmuskallio
Wróg, reż. Zeki Ökten
Konkurs filmów krótkometrażowych
Pozostałe nagrody
- Nagroda FIPRESCI
Solo Sunny, reż. Konrad Wolf i Wolfgang Kohlhaase
Remove ads
Polonica
W konkursie głównym kinematografię polską reprezentował film Dyrygent w reżyserii Andrzeja Wajdy. Był to trzeci z ogólnej liczby siedmiu tytułów tego twórcy, który startował w konkursie głównym na Berlinale. Andrzej Seweryn zdobył za rolę w filmie Wajdy Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszego aktora jako pierwszy i jak dotychczas jedyny polski aktor. Obecna na festiwalu była również jego filmowa i do niedawna także życiowa partnerka, Krystyna Janda.
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads