Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
8 Pułk Strzelców Konnych (II RP)
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
8 pułk strzelców konnych (8 psk) – oddział kawalerii Wojska Polskiego II RP.
8 pułk strzelców konnych został sformowany w 1921, w garnizonie Włocławek. W listopadzie 1922 pułk przeszedł do Chełmna i stacjonował tam aż do września 1939. W latach 1921–1924 był jednostką jazdy dywizyjnej, podporządkowaną dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu, a pod względem wyszkolenia dowódcy VII Brygady Jazdy[3]. W kwietniu 1924 przeformowany został w oddział kawalerii samodzielnej i podporządkowany brygadzie kawalerii. Od 1 kwietnia 1937 w składzie Pomorskiej Brygady Kawalerii.
Remove ads
Bojowe tradycje pułku
Podsumowanie
Perspektywa
Pułk swoimi tradycjami nawiązywał do bojowej działalności V dywizjonu 4 pułku strzelców konnych Brygady Syberyjskiej i II dywizjonu 5 pułku strzelców konnych.
V/4 psk został sformowany w Hrubieszowie w lipcu 1920 z rezerwistów byłej armii austriackiej i przydzielony jako kawaleria dywizyjna dla Ochotniczej Brygady Syberyjskiej płk. Kazimierza Rumszy z 5 Armii. 31 lipca dywizjon transportem kolejowym został przewieziony do Zegrza. Liczył wówczas 490 ludzi i 340 koni[4]. 13 sierpnia wszedł do walki na froncie północnym i walczył nad Wkrą w rejonie Borkowa, Nasielska, Przewodowa, Makowa, nad rzeką Orzyc. Od 21 sierpnia oskrzydlał oddziały III Korpusu Kawalerii Gaja Gaja w rejonie Chorzeli i Myszyńca. 24 sierpnia dyon działał w lasach pod Flammbergiem w Prusach Wschodnich[5].
II dywizjon 5 pułku strzelców konnych sformowany został w lecie 1920 w Grudziądzu przez szwadron zapasowy pułku. Do dywizjonu wcielono rekrutów z okręgów Kielce i Lublin oraz miejscowych ochotników. 9 września, w okolicach Działdowa, dywizjon wszedł w struktury Pomorskiej Dywizji Rezerwowej płk. Jarosława Aleksandrowicza jako jej kawaleria dywizyjna. Dywizjon składał się z trzech szwadronów i plutonu ckm. Liczył 7 oficerów, 2 podchorążych, 50 podoficerów, 260 strzelców; posiadał 284 konie wierzchowe i 47 koni taborowych. Od 21 października do grudnia dywizjon przebywał na linii demarkacyjnej w rejonie Słonimia. 12 listopada wydzielił szwadron, który przeszedł pod Baranowicze do dyspozycji dowódcy 14 Dywizji Piechoty, gdzie pełnił służbę do 26 października 1921[6].
Remove ads
Pułk w okresie pokoju
Podsumowanie
Perspektywa
Formowanie i zmiany organizacyjne
Mocą rozkazu oddziału I Sztabu Generalnego L. 76001 z 25 września 1921, we Włocławku powołany został 8 pułk strzelców konnych. Stanowił on oddział jazdy dywizyjnej VIII DOK. 1 szwadron sformowany został na bazie 4 szwadronu 4 pułku strzelców konnych, a jego dowódcą został por. Kotoński. 2 szwadron formował się z wykorzystaniem sił i środków szwadronu wydzielonego z 7 pułku strzelców konnych. 3 szwadron, oddział szkolny ckm, szkołę podoficerską i kadrę szwadronu zapasowego formowało Dowództwo OK IV. W grudniu 1921 wcielono do pułku 180 rekrutów z przeznaczeniem do 3 szwadronu i plutonu ckm. W styczniu 1922 zorganizowano szkołę podoficerską, a następnie sekcję łączności. W maju pułk liczył już około 1000 szeregowych[5].
25 kwietnia 1924 w Wojsku Polskim rozpoczęto reorganizację pułków strzelców konnych. W maju pułk sformował od podstaw 4 szwadron, a na bazie kadry szwadronu zapasowego–szwadron zapasowy. W lipcu sformowano szwadron karabinów maszynowych. Jako pułk jazdy samodzielnej wszedł w skład XV Brygady Kawalerii płk. Erazma Stablewskiego. W 1926 zmienił podporzadkowanie i podlegał dowódcy 8 Samodzielnej Brygady Kawalerii. W wyniku kolejnych reorganizacji jednostek kawalerii wchodził w skład Brygady Kawalerii „Toruń”, Brygady Kawalerii „Bydgoszcz” i Pomorskiej Brygady Kawalerii[7][8].
Zakwaterowanie
Zgodnie z rozkazem organizacyjnym nowo formowany pułk miał być zakwaterowany w koszarach kawaleryjskich na przedmieściu Kokoszka we Włocławku. Ponieważ były one zajęte przez 4 pułk artylerii polowej, zawiązki pułku: 3/7 psk i 4/4 psk zakwaterowano w różnych częściach Włocławka[4]. Wraz z normowaniem się spraw dotyczących zakwaterowania, rozpoczęto typową działalność wojskową okresu pokojowego. Założono kasyno oficerskie oraz utworzono koło sportowe[6].
W listopadzie 1922 pułk przeszedł do Chełmna i stacjonował tam aż do września 1939. Warunki zakwaterowania znacznie się poprawiły. Wywarło to dodatni wpływ na wzrost dyscypliny i porządku wojskowego. We Włocławku pozostała jedynie kadra szwadronu zapasowego[12]. W 1923 rozpoczęła działalność spółdzielnia pułkowa. Wydawała ona własne zastępcze znaki pieniężne o nominałach 10, 20, 50 gr i 1 zł[13].
Szkolenie
Sprawy wyszkolenia regulował rozkaz Oddziału I Sztabu Generalnego, ogłoszony w Dzienniku Rozkazów MSWojsk. nr 3 z 24 stycznia 1922. Podporządkował on 8 psk pod względem wyszkolenia zasadniczego dowódcy VII Brygady Jazdy w Poznaniu[6]. Duży wpływ na podniesienie sprawności jeździeckiej kadry oraz uzyskanie lepszych wyników w nauce jazdy konnej wywarło przeszkolenie trzech oficerów pułku na oficerskich kursach instruktorów jazdy konnej w Centrum Wyszkolenia Kawalerii. Instruktorami jazdy zostali: por. Rybicki, por. Stanisław Siedlecki i por. Władysław Piszczkowski. W 1938 pułk zajął pierwsze miejsce na szczeblu brygady pod względem wyszkolenia, stanu koni, dyscypliny oraz „wartości” kadry oficerskiej i podoficerskiej[14]. Od 1924 prowadzono w pułku nauczanie analfabetów. Corocznie obejmowano nim ok. 150–200 żołnierzy, z tego około 75–80% zdawało egzaminy, uzyskując świadectwa ukończenia 2–4 klas szkoły powszechnej[15].
Święta w pułku
19 maja 1927 minister spraw wojskowych marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 29 września jako datę święta pułkowego – w rocznicę sformowania pułku[16]. 6 czerwca 1928 zmienił datę święta pułkowego 8 psk z dnia 29 września na dzień 12 czerwca – w rocznice ufundowania sztandaru[17][7].
16 lutego 1930 pułk uczestniczył w obchodach 10-lecia oswobodzenia Chełmna. Defiladę 8 psk przyjmowali: burmistrz Stanisław Zawacki, starosta Leon Ossowski, pierwszy starosta chełmiński, senator dr Paweł Ossowski, ks. proboszcz Bączkowski i dowódca pułku płk dypl. Bronisław Wzacny[18].
Remove ads
8 psk w kampanii wrześniowej
Podsumowanie
Perspektywa
Mobilizacja
8 pułk strzelców konnych w Chełmnie w ramach mobilizacji alarmowej w grupie żółtej, w czasie od A+24 do A+50 od dnia 24 sierpnia zmobilizował stan osobowy pułku na etatach wojennych. Dodatkowo:
- samodzielny pluton km nr 8,
- kolumnę taborową kawaleryjską typ I nr 843,
- kolumnę taborową kawaleryjską typ I nr 844
- warsztat taborowy nr 841.
W szwadronie zapasowym pułku we Włocławku zmobilizowano w mobilizacji alarmowej grupie żółtej w czasie do A+48:
- kolumnę taborową kawaleryjską typ I nr 845,
- kolumnę taborową kawaleryjską typ I nr 846,
oraz w I rzucie mobilizacji powszechnej do 4 dnia szwadron marszowy nr 4 Pomorskiej BK (8 psk)[20].
Działania bojowe
W kampanii wrześniowej 1939 pułk walczył w składzie Pomorskiej Brygady Kawalerii (Armii „Pomorze”).
Bój w korytarzu pomorskim
W dniach 1–3 września pułk walczył w „Korytarzu pomorskim”. 1 września osłaniał kierunek Łubna-Czersk. Z uwagi na przerwanie frontu obronnego 9 DP przez niemiecki XIX Korpus Armijny, pułk wraz z dowództwem Pomorskiej BK wycofywał się w kierunku Wisły i Bydgoszczy. Nocą 1/2 września osiągnął Czersk, następnie zajął obronę nad Brdą w rejonie Tucholi, na linii Zalesie-Cekcyn-Kruszka, osłaniając prawe skrzydło 9 DP. 2 września w godzinach popołudniowych 8 psk na rozkaz dowódcy brygady skoncentrował się w rejonie Bramka-Bukowiec, mając za zadanie wsparcie piechoty 9 i 27 DP przebijających się w kierunku „Przedmościa bydgoskiego”[21]. W godzinach wieczornych 4 szwadron, wraz z 3 szwadronem 16 pułku ułanów, w rejonie Bukowca powstrzymały natarcie czołgów. 1 i 2 września tabory pułku były atakowane przez lotnictwo niemieckie. Od godzin porannych 3 września 8 psk jako główna grupa bojowa Pomorskiej BK prowadził rozpoznanie, a następnie natarcie celem otwarcia drogi odwrotu dla okrążonych jednostek Armii Pomorze. W rejonie folwarku Poledno 1 i 3 szwadrony pułku, ze wsparciem 1 i 4 baterii 11 dywizjonu artylerii konnej, prowadziły walkę z okopaną piechotą niemiecką i czołgami. Pozostała część pułku obeszła miejsce walki i prowadziła dalszy marsz w kierunku Gruczna. W dniu 3 września został okrążony i zniszczony 3 szwadron i część 1 szwadronu, a podjazd szwadronu kolarzy pułku wpadł w zasadzkę i dostał się do niewoli.
8 psk wraz z częścią 2 pułku szwoleżerów kierują się drogą na Bydgoszcz wzdłuż Wisły, otwierając w walce drogę przez wieś Luszkowo[22]. Następnie w ciężkiej walce 8 psk i część 2 pułku szwoleżerów, ze wsparciem dwóch baterii 11 dak i 81 dywizjonu pancernego, zdobyły miejscowości Topolinek i Topolno. Wieczorem 3 września zgrupowanie Pomorskiej BK wraz z częścią 8 psk dotarło do Bydgoszczy. W dniach 4–5 września resztki Pomorskiej BK osłaniają odcinek Wisły od Torunia do Solca Kujawskiego. Docierają w tym okresie żołnierze, którzy wydostali się z okrążenia w „kotle pomorskim”, w tym część 1 szwadronu. Następuje reorganizacja – na bazie 8 psk został utworzony pod dowództwem płk. dypl. Jerzego Jastrzębskiego
Pułk Zbiorczy Pomorskiej BK[23]. W trakcie walk wziął udział w bitwie nad Bzurą, walczył pod Ozorkowem (12 września). Jeden szwadron przebił się do Warszawy, bronił stolicy w rejonie Dolnego Mokotowa. Dalsze walki Zbiorowego Pułku Kawalerii Pomorskiej BK opisane są w odrębnym artykule.
Działania bojowe jednostek II rzutu mobilizacyjnego 8 psk
Oprócz zmobilizowanego 8 psk w kampanii wrześniowej walczyły inne jednostki wywodzące się z kadry i rezerwistów pułku.
Szwadron marszowy 8 psk
Szwadron zapasowy 8 psk stacjonujący we Włocławku sformował do 2 września 4 szwadron marszowy pod dowództwem por. rez. Jerzego Około-Kułaka. Szwadron rozpoznawał na zachód i północ od Włocławka w ramach Oddziału Wydzielonego 5 Dywizji Piechoty ppłk Stanisława Sadowskiego[24]. Od 8 września szwadron podjął marsz wzdłuż Wisły, osiągając Duninów i Radziwie w pobliżu Płocka 10 września. Zajął obronę przeprawy przez Wisłę w rejonie Tokary Młyny, w dniach 11–13 września prowadził rozpoznanie zachodniego brzegu rzeki i potyczki z przeprawiającymi się patrolami wroga. 14–16 września, tocząc potyczki w rejonie Gąbin-Wymyśle-Polskie Świniary, osłaniał 19 pułk piechoty ppłk. Sadowskiego, który walczył w rejonie Płocka. Od 16 września współdziałał z 35 pułkiem piechoty i Grupą gen. Juliusza Drapelli. W okresie od 17 do 20 września większość 4 szwadronu marszowego przedarła się poprzez Puszczę Kampinoską, Kazuń, Palmiry i Łomianki do Warszawy. Od 25 września w składzie dywizjonu zbiorczego rtm. Antoniego Wieniawskiego szwadron walczył z piechotą niemiecką w pobliżu fortu Dąbrowskiego[25].
Dywizjon marszowy 8 psk
Szwadron zapasowy 8 psk we Włocławku sformował w okresie 2–6 września dwa szwadrony marszowe, tworzące dywizjon marszowy 8 psk pod dowództwem por. Henryka Brzezińskiego. 16 września dywizjon dotarł do Warszawy i wszedł w skład improwizowanego pułku kawalerii mjr. Józefa Juniewicza. W dniach 17–21 września dywizjon osłaniał wschodni skraj Puszczy Kampinoskiej i magazyny amunicji w Palmirach. 22 września, przy próbie przebicia się do Warszawy przez Łomianki w grupie gen. Mikołaja Bołtucia, dywizjon został zniszczony[26].
Oddział Zbierania Nadwyżek 8 psk
Reszta szwadronu zapasowego 8 psk pod dowództwem rtm. Edmunda Nieszkowskiego ewakuowała się 7 września z Włocławka do Garwolina; z uwagi na sytuację, nadwyżki dotarły do Warszawy i wzięły udział w jej obronie. Rtm. Nieszkowski 24/25 września na czele grupy ochotników dokonał wypadu poprzez Wisłę na tyły niemieckie w rejonie Gocławia[27].
Po klęsce w „kotle pomorskim” Pomorskiej BK, szwadron gospodarczy i tabor bojowy 8 psk oraz dwa plutony (konny i pieszy) zebranych kawalerzystów Pomorskiej BK pod dowództwem rtm. E. Radajewskiego stoczyły 10 września walkę z oddziałem niemieckiej 4 DPanc. pod Ożarowem. Po czym oficer broni i pgaz. pułku por. Emila Rosyvaća poprowadził część oddziału i taborów do Garwolina. W rejonie Mistkowa 12 września stoczył potyczkę, tracąc pluton kawalerzystów, a z resztą oddziału i dołączonymi rozbitkami stoczył następną potyczkę z niemieckim podjazdem pancernym w Żelechowie. Następnie po przejściu na Lubelszczyznę dołączył do Zbiorczej Brygady Kawalerii płk. Adama Zakrzewskiego[28].
Dywizjon 8 psk w OZ Pomorskiej BK
W ramach Ośrodka Zapasowego Pomorskiej BK w rejonie Garwolina od 30 sierpnia 1939 rozpoczęto organizowanie z rezerwistów pododdziałów marszowych 8 psk pod dowództwem początkowo por. Emiliana Thiela, a od 9 września przez rtm. Czesława Mrówczyńskiego. Zorganizowano dwa piesze szwadrony (posiadane konie nie miały rzędów i siodeł) pod dowództwem rtm. Mrówczyńskiego i rtm. Sozerko Malsagowa. Oba szwadrony weszły w skład Oddziału Wydzielonego „Maciejowice-Most” pod dowództwem rtm. Jana Tyblewskiego oficera CWKaw. z zadaniem obrony mostu i przeprawy w Maciejowicach. Szwadrony zajęły stanowiska 4 września na wale wiślanym po obu stronach mostu, wzmocnione 2 ckm. Po zbombardowaniu jednostek OW „Maciejowice-Most” 4 i 5 września przez lotnictwo niemieckie, oba szwadrony samowolnie 5 września wycofały się ze stanowisk obronnych do Rębkowa pod Garwolinem[29]. Po sforsowaniu Wisły przez oddziały niemieckie 10 września szwadrony odeszły w kierunku Radzynia Podlaskiego i tam weszły w skład Grupy Kawalerii Spieszonej ppłk. Edwarda Wani. 17 i 18 września jeden z plutonów strzelców konnych ppor. Henryka Dzianotta stoczył ciężką walkę w obronie przeprawy mostowej na rzece Wieprz, gdzie został częściowo zniszczony. Dywizjon strzelców konnych stoczył walki w boju pod Cześnikami 22 września i 23–24 września w natarciu na Suchowolę i Krasnobród. W trakcie tych walk strzelcy konni ulegli rozproszeniu; pozostali zakończyli walki 27 września wraz z resztą Grupy Kawalerii ppłk. Wani[30].
Ponadto w oparciu o kadrę i rezerwistów pułku utworzono szwadron kawalerii dywizyjnej nr 4 we Włocławku, dla 4 Dywizji Piechoty[31].
Remove ads
Symbole pułkowe
Podsumowanie
Perspektywa
Sztandar
Sztandar ufundowało społeczeństwo powiatu chełmińskiego, a wręczył go pułkowi prezydent RP Stanisław Wojciechowski w Chełmnie 4 sierpnia 1924[32]
Na prawej stronie płata znajdował się amarantowy krzyż, w środku którego wyhaftowano orła w wieńcu laurowym. Na białych połach, pomiędzy ramionami krzyża, znajdowały się cyfry 8 w wieńcach laurowych.
Na lewej stronie płatu sztandarowego, pośrodku krzyża kawaleryjskiego, znajdował się wieniec taki sam jak po stronie prawej, a w wieńcu trzywierszowy napis „HONOR I OJCZYZNA”. W czterech rogach, na czerwonych tarczach, umieszczony był herb województwa chełmińskiego sprzed 1795 – orzeł ze wzniesioną szablą, mający dziób i szpony złote, oko czarne oraz złotą koronę na szyi[33].
Sztandar wyruszył w pole wraz z pułkiem. 6 września kpr. Romanowski odwiózł go do Michalina. Dowódca pułku nakazał rtm. Radajewskiemu przewiezienia sztandaru do OZ w Garwolinie, wraz z rannymi i chorymi. W drodze, podczas walki pod Ożarowem, rtm. Radajewski rozwiązał poczet sztandarowy, a płat sztandaru zwinął i włożył do chlebaka. Za Garwolinem dołączył do BK płk. Adama Zakrzewskiego[34]. W okresie walk przy granicy węgierskiej sztandarem opiekował się dowódca 1/8 psk por. Dworecki. Wobec niemożliwości przebicia się na Zachód, płat sztandaru przekazano pod opiekę Wandy Dudały. Ta opiekowała się nim, zmieniając kilkakrotnie miejsce jego ukrycia[35][36].
Po wojnie sztandar odnaleziono w wyniku akcji podjętej przez redakcję „WTK” i Muzeum WP. 15 czerwca 1966 do Niemirówka udała się ekipa składająca się z przedstawiciela Muzeum WP, Kazimierza Satory, redaktora Andrzeja Wernica z „WTK” i ppłk. Zygmunta Szydka. Sztandar trafił do Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. W ręce Niemców dostał się jeden płomień (proporczyk) od fanfary 8 psk. W ilustrowanym wydawnictwie pt. Mit Hitler in Polen (Z Hitlerem w Polsce), wydanym pod koniec 1939, proporczyk Hitlerowi i Himmlerowi prezentują niemieccy oficerowie. Na płomieniu można odczytać: „8-my SK”. Trzy spośród czterech płomieni do fanfar oraz dwie pary fartuchów na bębny zapakowano w skrzynie i wysłano z Chełmna do Garwolina[37].
Odznaka pamiątkowa
17 września 1927 generał dywizji Daniel Konarzewski w zastępstwie Ministra Spraw Wojskowych zatwierdził „wzór pamiątkowej odznaki pułkowej 8 Pułku Strzelców Konnych”[38]. Odznaka o wymiarach 44x44 mm ma kształt krzyża maltańskiego, którego ramiona pokryte są emalią oliwkową z białym obrzeżem i złotymi krawędziami. Pośrodku nałożone emaliowane na niebiesko koło w otoku złotego wieńca laurowego, na którym wpisano numer i inicjały „8 SK”. Odznaka oficerska, dwuczęściowa, wykonana w srebrze i emaliowana. Wykonawcą odznaki był Józef Michrowski z Warszawy[39].
Zgodnie z regulaminem, otrzymywali ją kolejni dowódcy pułku oraz oficerowie po 2 latach nienagannej służby. Decyzję o nadaniu podejmowano na zebraniu oficerów posiadających odznakę, większością 4/5 głosów, a zatwierdzał ją dowódca pułku. Po późniejszych zmianach w regulaminie mogły ją otrzymywać także osoby cywilne. Po raz pierwszy wręczono je w dniu święta pułkowego 29 września 1927[40].
Barwy
Żołnierze 8 psk mieli na czapkach początkowo otoki oliwkowe, a od 24 marca 1927, zgodnie z rozkazem ogłoszonym w Dzienniku Rozkazów MSWojsk. nr 10/1927 poz. 86 – białe[7]. W styczniu 1922 Ministerstwo Spraw Wojskowych zatwierdziło proporczyk pułku w barwach – pasek górny zielony, pasek dolny biały, wypustka pomiędzy paskami niebieska[41].
Grupa rekonstrukcyjna
Żurawiejka
|
Choć najmłodszy z naszej broni,
|
„Ósmy” Strzelców – to nie treny,
|
Słuchaj: striełcy my z Syberii,
|
| Po każdej zwrotce: Lance do boju, szable w dłoń, bolszewika goń, goń, goń! | ||
Remove ads
Kadra pułku
Podsumowanie
Perspektywa
Dowódcy i zastępcy dowódcy pułku
Ostatni żyjący żołnierz pułku – Maksymilian Kasprzak – zmarł w wieku 101 lat 20 kwietnia 2021 w Bydgoszczy i został pochowany na cmentarzu na Bielawach[52][53].
Żołnierze pułku – ofiary zbrodni katyńskiej
Biogramy zamordowanych oficerów znajdują się na stronie internetowej Muzeum Katyńskiego[54]
Remove ads
Pamięć o pułku
Tradycje pułku kultywuje 1 Lęborski batalion zmechanizowany im. gen. Jerzego Jastrzębskiego z 7 Pomorskiej Brygady Obrony Wybrzeża.
Siedziba, otoczenie i żołnierze pułku zostali przedstawieni w odc. 6 serialu telewizyjnego Pogranicze w ogniu.
Uwagi
- Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[10].
- Skreślono rozkazem L.533/30.Og. mob. Szt. Gł. z 14 II1930
- Skreślono rozkazem L. 3144/29.Og. mob. Szt. Gł. z 15 VII 1929.
- Wacław Wysocki urodzony 25 września 1877 figurował w ewidencji wojskowej jako Wacław I Wysocki w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko. Wacław I Wysocki został 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 15. lokatą w korpusie oficerów jazdy. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 668, 675. Wacław II Wysocki urodzony 9 października 1891, porucznik rezerwy lekarz, 3 batalion sanitarny w Grodnia, Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1143, 1234.
- Dz. Pers. MSWojsk. nr 64 z 17 VI 1925, s. 323. Mikołaj Karatiejew urodzony 18 grudnia 1872 został zweryfikowany 3 maja 1922 w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 14. lokatą w korpusie oficerów jazdy.
- Jan Bronikowski urodzony 1 sierpnia 1878 został 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 43. lokatą w korpusie oficerów jazdy.
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads