Adolf Dąbrowski

Adolf Henryk Dąbrowski (ur. 24 sierpnia 1877^[a] w Wiłkomierzu, zm. 13 marca 1951) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Adolf Dąbrowski

pułkownik piechoty
Pełne imię i nazwisko	Adolf Henryk Dąbrowski
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1877 Wiłkomierz
Data śmierci	13 marca 1951
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	26 Dywizja Piechoty 27 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca piechoty dywizyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 24 sierpnia 1877 w Wiłkomierzu, ówczesnym mieście powiatowym guberni kowieńskiej, w szlacheckiej rodzinie Antoniego i Marii z Uścinowskich^[3].

Wstąpił do Korpusu Kadetów w Pskowie^[4]. 31 grudnia 1893 został mianowany podoficerem^[2]. W 1901 ukończył Odeską Szkołę Junkrów Piechoty^[5][2]. 31 lipca 1901 awansował na kolejny stopień podoficerski podpraporszczyka(inne języki)^[2]. Służył w 119 pułku piechoty w Mińsku, należącym do 30 Dywizji Piechoty^[6]. Awansował na kolejne stopnie: podporucznika 8 lipca 1902, porucznika 20 listopada 1906 ze starszeństwem od 9 lipca 1906 i sztabskapitana 20 września 1910 ze starszeństwem od 9 lipca 1910^[2].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach macierzystego pułku^[7][8]. Był trzykrotnie ranny: pod Gołdapem i Warszawą oraz w Rumunii^[5]. 17 stycznia 1915 awansował na kapitana ze starszeństwem od 9 lipca 1914^[2], a później na podpułkownika^[8]. 29 grudnia 1915 został mianowany dowódcą I batalionu^[2]. Służąc w armii rosyjskiej od 1914 należał do Polskiej Organizacji Wojskowej^[7]. Od 1917 w I Korpusie Polskim w Rosji był dowódcą 9 pułku strzelców polskich i Brygady Rezerwowej^[7].

Od 15 kwietnia 1919 do 27 czerwca 1920 dowodził 19 pułkiem piechoty^[9] , a następnie X Brygadą Piechoty (od 16 sierpnia 1920). 15 lutego 1921 został oddany do dyspozycji Oddziału V Sztabu Generalnego. 1 czerwca 1921 pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 10 pułk piechoty^[10]. 1 września 1921 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach^[11]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 94. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[12]. Później został przeniesiony na takie samo stanowisko do 27 Dywizji Piechoty w Kowlu. W lipcu 1923 został przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie i oddany do dyspozycji szefa poborowego celem odbycia praktyki poborowej^[13][14][15]. W 1927 został przeniesiony w stan spoczynku^[16].

W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał działkę o powierzchni 16 ha w kolonii Kościuszków, w gminie Połonka powiatu łuckiego^[5]. W maju 1933 mieszkał w Warszawie przy ul. Grottgera 13^[3]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[1].

Zmarł 13 marca 1951 i został pochowany obok żony Aleksandry (zm. 1938) na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A10, rząd 3, grób 15). Dzieci nie miał^[5].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3867^[3]
• Krzyż Walecznych^[7]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[7]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[7]
• Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 17 grudnia 1916^[8]
• Order Świętego Stanisława 3 stopnia – 1912^[2]
• Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę” – 3 stycznia 1916^[8]

Uwagi

1. Datę 24 sierpnia 1877 podał pułkownik Adolf Dąbrowski wypełniając 20 maja 1933 kwestionariusz kawalera Orderu Virtuti Militari. W „Spisie oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.” podano datę 12 sierpnia 1877, w „Roczniku Oficerskim Rezerw 1934” datę 25 sierpnia 1877^[1]. Z archiwalnego dokumentu rosyjskiego wynika, że płk Adold Dąbrowski urodził się według kalendarza juliańskiego 12 sierpnia 1874^[2], czyli według kalendarza gregoriańskiego – 24 sierpnia 1874.