Albatros C.V

Albatros C.V – niemiecki dwupłatowy samolot rozpoznawczy i bombowy z okresu I wojny światowej zbudowany w wytwórni Albatros-Werke GmbH w Berlinie.

Albatros C.V

Dane podstawowe
Państwo	Cesarstwo Niemieckie
Producent	Albatros
Konstruktor	Robert Thelen, R. Schubert
Typ	samolot rozpoznawczy, bombowy
Konstrukcja	dwupłat, konstrukcja mieszana, przeważnie drewniana, podwozie stałe
Załoga	2 osoby
Historia
Data oblotu	1916
Lata produkcji	1916–1917
Liczba egz.	424
Dane techniczne
Napęd	1 silnik rzędowy Mercedes D.IV
Moc	166 kW (220 KM)
Wymiary
Rozpiętość	12,6 m
Długość	8,9 m
Wysokość	3,45 m
Powierzchnia nośna	43,4 m²
Masa
Własna	1069 kg
Startowa	1585 kg
Osiągi
Prędkość maks.	170 km/h
Prędkość przelotowa	136 km/h
Prędkość wznoszenia	125 m/min
Pułap	5180 m
Pułap praktyczny	4800 m
Zasięg	400 km
Długotrwałość lotu	3,5 h
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 stały zsynchronizowany karabin maszynowy Spandau wz. 08/15 kal. 7,92 mm i 1 ruchomy karabin maszynowy Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm obserwatora, 180 kg bomb[1]
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Polska

Historia

Zakłady Mercedes pod koniec 1915 roku opracowały nowy silnik D IV o mocy 220 KM (166 kW). Wzbudził on zainteresowanie w niemieckiej wytwórni Albatros-Werke GmbH, która postanowiła zastosować go w samolocie będącym następcą udanego samolotu Albatros C.III^[2].

Silnik Mercedes D.IV stosowany w samolocie Albatros C.V

W 1916 roku inżynierowie Robert Thelen i R. Schubert przystąpili do prac nad nowym projektem oznaczonym jako Albatros L.14. Samolot opracowano z maksymalnym wykorzystaniem elementów konstrukcji poprzednika. Wykorzystano kadłub, podwozie oraz część ogonową. Przeprojektowaniu uległy skrzydła, w których ujednolicono cięciwę, oraz kabina załogi. Opracowany prototyp, noszący firmowe oznaczenie C.V/16, stał się pierwowzorem egzemplarzy seryjnych. Charakterystyczne dla tej konstrukcji było zastosowanie wysokiego podwozia oraz stateczników o owalnym obrysie. Konstruktorom udało się dopracować aerodynamicznie kształt kadłuba poprzez zastosowanie reduktora śmigła i zabudowę silnika całkowicie w kadłubie oraz zastosowanie dopasowanego kołpaka kryjącego piastę śmigła^[3]. Przód kadłuba zaprojektowano tak aby umożliwić łatwy dostęp do silnika w cel wykonania napraw lub jego wymiany^[4]. Samolot został przedstawiony wojskowej komisji technicznej, która zatwierdziła go do użytku w jednostkach Luftstreitkräfte^[1].

Nowy samolot zaczęto wprowadzać do jednostek wojskowych w drugiej połowie 1916 roku. Szybko okazało się, że nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Był konstrukcją o niskiej manewrowości i stateczności, miał dużą prędkość przeciągnięcia i skłonność do wpadania w korkociąg. Ponadto samolot miał problemy z silnikiem, w którym zawodziło chłodzenie^[1].

Konstruktorzy przystąpili do prac nad nową wersją samolotu, oznaczoną wstępnie jako C.V/17. Przekonstruowano dolny płat oraz lotki i przeniesiono chłodnicę silnika na górną powierzchnię centropłata, co znacznie zmniejszyło opór aerodynamiczny^[5]. Ster kierunku otrzymał rogowe wyważenie^[2]. Zmiany poprawiły właściwości lotne, ale nie zmieniony silnik nadal zawodził, dochodziło do uszkodzeń wału korbowego^[6]. Spowodowało to szybkie zaprzestanie produkcji i wycofywanie samolotu z eksploatacji pod koniec 1917 roku^[1].

Użycie w lotnictwie polskim

Samolot Albatros C.V w wersji sanitarnej

Do polskich jednostek trafiły co najmniej trzy egzemplarze tego samolotu. Były użytkowane w 1. i 2. eskadrze wywiadowczej podczas działań bojowych w wojnie polsko bolszewickiej^[3]. Po zakończeniu działań wojennych, na wniosek Komitetu Propagandy Medycyny Lotniczej, trzy egzemplarze samolotu Albatros C.V zostały przebudowane na samoloty sanitarne. Weszły w skład jednostki sanitarnej stworzonej w strukturze 3. pułku lotniczego w Poznaniu. Wycofano je z użycia po wprowadzeniu nowocześniejszych konstrukcji, takich jak Hanriot H.28S^[7].

Konstrukcja

Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.

Kadłub o przekroju owalnym, konstrukcji podłużnicowej z odkrytą kabiną załogi. Kabina pilota wyposażona w wolant i pedały, miejsce strzelca (oddzielone od pilota) wyposażone w obrotnicę karabinu maszynowego. Kryty w przedniej części blachą, dalej sklejką. Statecznik pionowy stanowił integralną część kadłuba. Statecznik poziomy wolnonośny, dwudzielny.

Płat dolny, o obrysie prostokątnym zaokrąglonym na końcu, zamocowany do kadłuba. Płat górny o obrysie prostokątnym, połączony z kadłubem piramidką. Komora płatów usztywniona słupkami i naciągami krzyżowymi z drutu. Lotki o napędzie linkowym, umieszczone wyłącznie na górnym płacie.

Podwozie klasyczne, trójpunktowe z płozą ogonową.

Napęd - silnik rzędowy Mercedes D IV o mocy 220 KM (166 kW), chłodzony wodą. Napędzał stałe, drewniane dwułopatowe śmigło ciągnące.