Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Bogdan Klich
polski polityk Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Bogdan Adam Klich (ur. 8 maja 1960 w Krakowie) – polski polityk, lekarz i politolog, poseł na Sejm IV kadencji (2001–2004), poseł do Parlamentu Europejskiego (2004–2007), minister obrony narodowej w pierwszym rządzie Donalda Tuska (2007–2011), senator VIII, IX, X i XI kadencji (2011–2024), chargé d’affaires RP w Stanach Zjednoczonych (od 2024).
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Jest synem profesora Adama Klicha[1] oraz jego żony Marii. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Jest absolwentem studiów medycznych na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie (1986) oraz historii sztuki na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1987)[2][3].
W latach 70. współpracował z opozycją demokratyczną – po śmierci Stanisława Pyjasa był działaczem młodzieżówki Studenckiego Komitetu Solidarności[4]. Należał do założycieli Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W latach 1980–1981 zasiadał w jego władzach, a następnie działał w podziemnym NZS. W stanie wojennym został internowany 12 stycznia 1982, osadzono go w Załężu. W tym samym roku został tymczasowo aresztowany, był przetrzymywany w Areszcie Śledczym w Krakowie oraz w Klinice Nefrologii AM. W latach 80. działał w Ruchu Wolność i Pokój. Oskarżony o obrazę organów władzy PRL, postępowanie zakończyło się w październiku 1982 wyrokiem uniewinniającym[3]. W 1988–1989 współzałożyciel i członek środowiska „Czas Przyszły”[3].
Po ukończeniu studiów pracował jako lekarz psychiatra w krakowskim szpitalu neuropsychiatrycznym. W latach 1988–1990 był redaktorem naczelnym czasopisma artystycznego „Tumult”. W 1990 objął kierownictwo działu informacji w TVP Kraków. Od 1992 do 1995 ponownie pracował jako lekarz, m.in. w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym im. Ludwika Rydygiera w Krakowie[3].
Należał do Komitetu Obywatelskiego, Ruchu Obywatelskiego Akcji Demokratycznej (1990–1991), Unii Demokratycznej (1991–1994) i Unii Wolności (1994–2000). W wyborach w 1991 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z ramienia UD[5]. W latach 90. zasiadał we władzach krajowych UD i UW. W 1993 współtworzył Międzynarodowe Centrum Rozwoju Demokracji w Krakowie, pełniąc funkcję jego prezesa do 1997. Następnie, po przekształceniu Centrum w Instytut Studiów Strategicznych, był jego dyrektorem w latach 1997–2007[3][6].
W latach 1998–1999 był doradcą pełnomocnika rządu ds. negocjacji z Unią Europejską. Od 1999 do 2000[7] pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej w rządzie Jerzego Buzka, odpowiedzialnego za politykę obronną i kontakty Polski z NATO. Został tez wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim[8].
W 2001 przystąpił do Platformy Obywatelskiej, z listy której został wybrany do Sejmu IV kadencji w okręgu krakowskim[9]. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych. Od maja do lipca 2004 był europosłem V kadencji w ramach delegacji krajowej[10]. W 2004 został wybrany do PE VI kadencji[11]. Należał do frakcji Europejskiej Partii Ludowej – Europejskich Demokratów. W latach 2004–2007 był przewodniczącym Delegacji do spraw stosunków z Białorusią[10]. 15 listopada 2007 zrezygnował z mandatu, obejmując następnego dnia stanowisko ministra obrony narodowej w pierwszym rządzie Donalda Tuska.
11 kwietnia 2010 został członkiem Międzyresortowego Zespołu do spraw koordynacji działań podejmowanych w związku z tragicznym wypadkiem lotniczym pod Smoleńskiem, powołanego przez premiera Donalda Tuska po katastrofie polskiego Tu-154 w Smoleńsku. 20 maja 2010 został powołany przez tymczasowo wykonującego obowiązki Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego w skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego[12]. W styczniu 2011 posłowie klubu parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości wystąpili z wnioskiem o wotum nieufności, zarzucając Bogdanowi Klichowi polityczną współodpowiedzialność za katastrofę lotniczą w Smoleńsku i odpowiedzialność za zły w ich ocenie stan polskich sił zbrojnych. Poparcie dla wniosku zadeklarowali posłowie Sojuszu Lewicy Demokratycznej i Polska Jest Najważniejsza. Ostatecznie wniosek nie uzyskał większości w Sejmie (za wnioskiem KP PiS głosowało 194 posłów, przeciw było 234)[13].
28 lipca 2011 złożył dymisję ze stanowiska ministra[14], a 2 sierpnia 2011 został odwołany przez prezydenta RP[15]. Okres kierowania MON przez Bogdana Klicha był krytykowany przez część prasy fachowej. W szczególności zarzucano ministrowi brak planowania rozwoju i przypadkowe zakupy niepotrzebnego sprzętu[16].
W wyborach w 2011 uzyskał mandat senatora z ramienia PO. Kandydując w okręgu nr 33, otrzymał 95 439 głosów[17]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję (dostał 71 852 głosy)[18]. W Senacie IX kadencji był przewodniczącym grupy senatorów klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej. W wyborach w 2019 został ponownie senatorem, otrzymując 123 080 głosów[19]. Po wyborach objął funkcję przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych i Unii Europejskiej[20].
W wyborach w 2023 również uzyskał mandat senatora, otrzymując 184 334 głosy[21]. W XI kadencji został przewodniczącym Komisji Spraw Unii Europejskiej[22]. Powoływany w skład Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy[23]. W 2024 został powołany na członka Rady Muzeum przy Muzeum Narodowym w Krakowie[24] oraz Rady Muzeum przy Zamku Królewskim na Wawelu – Państwowych Zbiorach Sztuki[25].
W połowie listopada 2024 zrzekł się mandatu senatora i objął kierownictwo Ambasady RP w Waszyngtonie jako chargé d’affaires[26][27].
Remove ads
Życie prywatne
Ojciec trojga dzieci. Posługuje się językiem angielskim i francuskim[2].
Wyniki w wyborach ogólnopolskich
Odznaczenia
- Odznaka pamiątkowa Ministerstwa Obrony Narodowej (ex officio, 2007)
- Medal „Milito Pro Christo” (2010)[28]
- Order „Za Zasługi” II stopnia (Ukraina, 2010)[29]
- Order Krzyża Ziemi Maryjnej II klasy (Estonia, 2014)[30]
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads