Alfred Bestall

Alfred Bestall (ur. 14 grudnia 1892 w Mandalaj, zm. 15 stycznia 1986 w Porthmadog) – brytyjski rysownik komiksowy, ilustrator oraz origamista. W latach 1935-1965 był drugim artystą odpowiedzialnym za kontynuację przygód Rupert Bear na łamach „Daily Express”. Uważany jest za najważniejszego twórcę w historii serii, który nadał jej współczesny kształt i doprowadził do szczytu popularności.

Alfred Bestall

Data i miejsce urodzenia	14 grudnia 1892 Mandalaj
Data i miejsce śmierci	15 stycznia 1986 Porthmadog
Dziedzina sztuki	komiks, rysunek, origami
Ważne dzieła
Rupert Bear

Życiorys

Urodził się w 1892 w Mandala w ówczesnej brytyjskiej Birmie. Jego ojciec był metodystycznym misjonarzem^[1]. W 1897 Alfred i jego siostra Maisie powrócili do Anglii, pozostając pod opieką krewnych i znajomych rodziny. Rodzice dołączyli do nich dopiero w 1910. W dzieciństwie Bestall cierpiał na jąkanie spowodowane urazem kręgosłupa, którego natury nigdy nie poznał^[2].

Dorastał w północnej Walii i angielskiej wsi – krajobrazy te później inspirowały scenerie w jego komiksach o Rupercie, zwłaszcza w odniesieniu do okolic Snowdonii. Studiował w Birmingham Central School of Art, a następnie w LCC Central School of Arts and Crafts w Camden. Naukę przerwał wybuch I wojny światowej; Bestall wstąpił do British Army^[1] i służył w Belgii jako kierowca transportów amunicji, a jego rysunki trafiały do wojskowego magazynu Blighty. Po wojnie wznowił studia artystyczne^[2].

Kariera ilustratora

Od 1920 pracował jako ilustrator książek dla dzieci, m.in. tytułów Enid Blyton („A Book of Little Plays”, 1927; „The Play’s the Thing”, 1927). W latach 20. i 30. zdobił liczne publikacje, zarówno klasyczne powieści (np. Czarny Tulipan Alexandra Dumasa), jak i zbiory legend czy baśni^[2].

Od 1923 do 1942 współpracował z Amalgamated Press jako ilustrator „Schoolgirl’s Own Annuals”. Publikował również w renomowanych magazynach, takich jak „Punch”, „Tatler”, „Passing Show” czy „The Strand”. Naśladował styl E.H. Sheparda, ilustrując parodie Kubusia Puchatka^[2].

Rupert Bear

Rupert Bear został stworzony przez Mary Tourtel w 1920. Po śmierci jej męża, a następnie pogarszającym się zdrowiu i stylu rysowniczki, redakcja „Daily Express” w 1935 zwróciła się do Bestalla. Choć początkowo miał być tylko krótkotrwałym zastępcą, jego pierwsza historia – Rupert, Algy and the Smugglers – spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem. W efekcie stał się oficjalnym następcą Tourtel^[2].

Z szacunku dla poprzedniczki Bestall nie podpisywał prac aż do jej śmierci. Pierwsza sygnowana pełnym podpisem historia ukazała się w 1948 (Rupert and Ting-Ling)^[2].

Po rozpoczęciu pracy nad Rupert Bear ograniczył inne zlecenia, lecz nadal tworzył ilustracje okazjonalne – m.in. dla książek Fay Inchfawn, Alfreda Dunninga czy Johna Cromptona. Był również uzdolnionym origamistą; w 1967 został wiceprezesem British Origami Society^[2].

Styl i wkład twórczy

Bestall otrzymał polecenie odejścia od ponurych tonów z późniejszego okresu Tourtel, nadając komiksowi pogodniejszy, bardziej humorystyczny charakter. Zmodernizował wygląd Ruperta, wprowadzając jego dziś ikoniczny czerwony sweter i żółte spodnie w kratę. Redakcja wymagała również, by Rupert pojawiał się w każdym kadrze i był bardziej aktywnym bohaterem^[2].

Stopniowo powrócił także do elementów fantastycznych, choć stosował je subtelniej i bardziej spójnie niż Tourtel. Równocześnie wprowadził do serii liczne nowe postacie, m.in. Freddy’ego i Ferdiego Fox, Pong Pinga, Tigerlily, Profesora i jego pomocnika Bodkina czy postaci inspirowane realnymi dziewczętami z jego kościoła – Beryl, Pauline i Janet^[2].

Codzienna praca i okres wojenny

W czasie II wojny światowej był wartownikiem przeciwlotniczym, a Rupert ukazywał się nadal, wspierany przez rząd jako element podnoszenia morale. Po wojnie kontynuował tworzenie komiksu przez kolejne dwie dekady. Dziennie rysował dwa panele (każdy po ok. 2 godziny pracy)^[2].

Lata późniejsze

W 1956 roku Bestall kupił dom w Beddgelert w Eryri, gdzie od 1980 mieszkał na stałe. W 1965, po śmierci matki i konieczności opieki nad niepełnosprawną siostrą, przeszedł na emeryturę. Jego ostatnia historia – Rupert and the Winkybickies – zakończyła się 22 lipca 1965^[2].