Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Anaklet II
antypapież Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Anaklet II, właśc. Pietro Pierleoni OSB (zm. 25 stycznia 1138[1]) – włoski duchowny katolicki, benedyktyn, antypapież w okresie od 14 lutego 1130 do 25 stycznia 1138[2].
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Wywodził z rodziny żydowskich bankierów Pierleoni, która wspomagała finansowo dwór Kaliksta II[1]. Jego przodek imieniem Leo przyjął chrzest za rządów Grzegorza VII. Pomimo to w późniejszych latach już za pontyfikatu antypapież Anaklet II był przez swoich wrogów nazywany Judaeo pontifex.
Pietro Pierleoni został duchownym w młodym wieku. Wstąpił do zakonu benedyktynów i mieszkał w Cluny[1]. Należał do gregorianów, najbardziej lojalnych uczniów nauk Hildebranda i propagatorów jego reformy Kościoła. W 1113 roku[3] został kardynałem diakonem z kościołem tytularnym św. Kosmy i Damiana[2]. 12 czerwca 1120 Kalikst II promował go do rangi kardynała prezbitera z kościołem tytularnym Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu[2]. Jako kardynał służył w dyplomacji papieskiej i był legatem we Francji i Anglii w 1121-1122 i ponownie we Francji 1123-1125[4].
W nocy 14 lutego 1130 r., zaraz po śmierci Honoriusza II, kilku młodych kardynałów, stanowiących jednak większość komisji elektorów, zebrało się potajemnie w klasztorze świętych Grzegorza i Andrzeja (SS. Andrea e Gregorio in clivo scauri) i wybrało ze swojego grona papieżem Innocentego II[2]. Postawieni przed faktem dokonanym pozostali elektorzy w większości nie uznali tej nominacji i tego samego dnia odmówili akceptacji dla papieża podczas ingresu w bazylice św. Jana na Lateranie. Zebrali się w swoim gronie w kościele św. Marka i ogłosili papieżem Anakleta II[1]. Podwójny wybór spowodował w Kościele katolickim schizmę[2].
Anaklet II został konsekrowany na biskupa 23 lutego 1130 r. w bazylice św. Piotra na Watykanie. Szybko zdobył uznanie wśród Rzymian. Jako zręczny polityk przeciągnął na swoją stronę normandzkiego władcę Sycylii Rogera II, którego koronował na króla[2]. Opowiedziały się za nim: Akwitania, Szkocja, północne Włochy[2] i Polska. Początkowo poparł go również król niemiecki Lotar III[1]. W tym samym czasie Innocenty II uciekł do Francji, gdzie zdobył przychylność Ludwika VI. Przede wszystkim jednak przekonał do siebie Bernarda z Clairvaux, który na synodzie w Étampes potępił schizmę Anakleta i stwierdził w jednym ze swoich listów, że: wybór potomka żydowskiego na stolicę Piotrową jest obrazą Chrystusa. Autorytet cysterskiego opata i jego charyzma wpłynęły na duchowieństwo Anglii i Hiszpanii, które opowiedziały się za Innocentym II. W krótkim czasie również Lotar III za namową arcybiskupa Magdeburga, Norberta zmienił front[2]. Król, chcąc zdobyć koronę cesarską, w 1133 ruszył wraz z Innocentym II na Rzym[2].
Nie zdobył jednak Zatybrza i Miasta Leonowego, gdzie Anaklet II wspierany przez normandzkie oddziały utrzymał pozycję. Gdy cesarz opuścił miasto, antypapież wyparł Innocentego II przy pomocy Rogera II[2]. We Włoszech wybuchła wojna, której głównymi graczami stali się Lotar III i Roger II. Mimo starań Innocentego II, który zwołał synod w Pizie, aby zakończyć schizmę, doszło podczas niego tylko do zaognienia waśni. W konsekwencji Anaklet II został ekskomunikowany przez Innocentego II. Nawet śmierć Anakleta II nie zakończyła od razu schizmy, gdyż doczekał się on następcy w osobie antypapieża Wiktora IV[1]. Ten jednak po kilku miesiącach podporządkował się Innocentemu II.
Remove ads
Anaklet II w literaturze
Historia Anakleta II i jego rodziny została ukazana w książce Papież z getta autorstwa niemieckiej pisarki Gertrud von Le Fort.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads