Andrzej Szmyt (prawnik)

Andrzej Szmyt (ur. 27 lutego 1950 w Elblągu) – polski prawnik, konstytucjonalista, nauczyciel akademicki, profesor nauk prawnych, w latach 1996–2002 dziekan Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego.

Ten artykuł dotyczy prawnika. Zobacz też: Andrzej Szmyt – historyk.

Andrzej Szmyt

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 1950 Elbląg
Profesor nauk prawnych
Specjalność: Prawo konstytucyjne
Alma Mater	Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Doktorat	1983 – prawo konstytucyjne
Habilitacja	1993 – prawo konstytucyjne
Profesura	19 lutego 2014
Dziekan Wydziału Prawa i Administracji UG
Okres spraw.	1996–2002
Poprzednik	Andrzej Pułło
Następca	Michał Płachta
Odznaczenia

Życiorys

Studia prawnicze ukończył w 1972 na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1972–1974 odbył aplikację i asesurę prokuratorską. Ukończył również Podyplomowe Studium Zagadnień Legislacyjnych na Uniwersytecie Warszawskim (1976–1978)^[1]. Pracę doktorską pt. Powstawanie ustawy w PRL. Studium jednego przypadku, której promotorem był Andrzej Gwiżdż, obronił w 1983. Stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych uzyskał w 1993 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Stanowienie ustaw w RFN. Rozwiązania proceduralno-organizacyjne w prawie konstytucyjnym. W 1994 został ekspertem ds. legislacji w Biurze Studiów i Ekspertyz (Biurze Analiz Sejmowych) Kancelarii Sejmu^[2].

19 lutego 2014 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk prawnych^[3]. Zawodowo związany z Uniwersytetem Gdańskim, na którym doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego^[3]. W latach 1993–1996 był prodziekanem, a później do 2002 dziekanem Wydziału Prawa i Administracji UG. Został również kierownikiem Katedry Prawa Konstytucyjnego i Instytucji Politycznych na tym wydziale^[3]. Zajmował stanowiska profesora w Gdańskiej Szkole Wyższej i BWSH w Koszalinie^[3].

Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora uzyskali Piotr Uziębło (2005)^[4] i Marcin Michał Wiszowaty (2006)^[5].

Do 2016 był sekretarzem naukowym komitetu redakcyjnego dwumiesięcznika „Przegląd Sejmowy” wydawanego przez Kancelarię Sejmu^[6]. W 2002 objął funkcję redaktora naczelnego kolegium redakcyjnego „Gdańskich Studiów Prawniczych”^[7]. W latach 2002–2006 był prezesem Polskiego Towarzystwa Prawa Konstytucyjnego. Był także członkiem Komitetu Nauk Prawnych PAN^[8].

Wybrane publikacje

• Stanowienie ustaw w RFN. Rozwiązania proceduralno-organizacyjne w prawie konstytucyjnym, Gdańsk 1993.
• Sześć lat Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej – doświadczenia i inspiracje (współredaktor z Leszkiem Garlickim), Warszawa 2003.
• Konstytucyjny system źródeł prawa w praktyce (red.), Warszawa 2005.
• Mała Konstytucja w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, Koszalin 2005.
• Elementy praktyki sejmowej pod rządami Konstytucji RP (1997–2007), Gdańsk 2008.
• Nauka prawa konstytucyjnego w Polsce. W pięćdziesięciolecie Ogólnopolskich Zjazdów Katedr i Zakładów Prawa Konstytucyjnego (współredaktor z Marianem Grzybowskim), Gdańsk 2008.
• Leksykon prawa konstytucyjnego. 100 podstawowych pojęć (red.), Warszawa 2010.
• Konstytucjonaliści polscy 1918–2011. Sylwetki uczonych (współredaktor z Pawłem Sarneckim i Ryszardem Mojakiem), Warszawa 2012.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Złoty Krzyż Zasługi (1999)^[1][9]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej^[1]
• Złoty Medal Uniwersytetu Gdańskiego „Bene merito et merenti” (2020)^[10]
• Odznaka Honorowa za Naukę i Sztukę II klasy (Austria)^[11]