Ankara (1904)

Ankara – turecki torpedowiec z początku XX wieku, jedna z siedmiu zbudowanych we Włoszech jednostek typu Antalya. Okręt został zwodowany w 1904 roku w stoczni Ansaldo(inne języki) w Genui, a w skład marynarki Imperium Osmańskiego wszedł w grudniu 1906 roku. Torpedowiec wziął udział w wojnie włosko-tureckiej, podczas której został 24 lutego 1912 roku samozatopiony w bitwie pod Bejrutem podczas ostrzału przez włoskie krążowniki.

Ankara

Siostrzany torpedowiec „Draç” w Stambule w 1910 roku
Klasa	torpedowiec
Typ	Antalya
Historia
Stocznia	Ansaldo(inne języki), Genua
Położenie stępki	kwiecień 1904
Wodowanie	1904
Imperium Osmańskie
Wejście do służby	grudzień 1906
Zatopiony	samozatopiony 24 lutego 1912
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	normalna: 165 ton
Długość	całkowita: 51 metrów między pionami: 50,5 metra
Szerokość	5,7 metra
Zanurzenie	1,4 metra
Napęd
2 maszyny parowe o łącznej mocy 2700 KM 2 kotły, 2 śruby
Prędkość	26 węzłów
Uzbrojenie
2 działka kal. 37 mm (2 x I) 4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe	2 × 450 mm (2 x I)
Załoga	30

Projekt i budowa

Siedem torpedowców typu Antalya zostało zamówionych przez Turcję we Włoszech w 1904 roku^[1]. Jednostki były niemal identyczne jak okręty typu Akhisar, różniąc się siłownią o większej mocy^[1].

„Ankara” zbudowana została w stoczni Ansaldo(inne języki) w Genui (numer stoczniowy 136)^[1][2]. Stępkę okrętu położono w kwietniu 1904 roku i w tym samym roku został zwodowany^[2][3] . W 1905 roku przeprowadzono próby morskie, a 29 listopada 1906 roku torpedowiec został odebrany przez zamawiającego w Genui^[2].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był torpedowcem z kadłubem wykonanym ze stali, podzielonym na dziewięć przedziałów wodoszczelnych^[1][2]. Długość całkowita wynosiła 51 metrów (50,5 metra między pionami) szerokość 5,7 metra i zanurzenie 1,4 metra^[1][2]. Wyporność normalna wynosiła 165 ton^[1][2]. Jednostka napędzana była przez dwie pionowe, trzycylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania Ansaldo o łącznej mocy 2700 KM, do których parę dostarczały dwa kotły wodnorurkowe (także produkcji Ansaldo)^[2][3] . Prędkość maksymalna napędzanego dwoma śrubami okrętu wynosiła 26 węzłów^[1][2]. Okręt zabierał zapas 60 ton węgla^[1][3] .

Na uzbrojenie artyleryjskie jednostki składały się dwa pojedyncze działka kalibru 37 mm Hotchkiss QF L/20 z zapasem 250 nabojów^[2][3] . Broń torpedową stanowiły zamontowane na pokładzie (z przodu i tyłu sterówki dwie pojedyncze obracalne wyrzutnie kal. 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped^[2][3] .

Załoga okrętu składała się z 4 oficerów i 26 podoficerów i marynarzy^[2][3] [a].

Służba

Zatopiona „Ankara” w Bejrucie w 1912 roku

„Ankara” została wcielona w skład marynarki wojennej Imperium Osmańskiego w grudniu 1906 roku w Stambule^[2][3] . 24 lutego 1912 roku, podczas wojny włosko-tureckiej, pod Bejrut podeszły okręty włoskiego 4. dywizjonu krążowników („Giuseppe Garibaldi”, „Francesco Ferruccio”(inne języki) i „Varese”(inne języki)), żądając wydania przybywających w porcie osmańskich okrętów: okrętu pancernego „Avnillah(inne języki)” oraz torpedowca „Ankara”^[4][5]. Wobec odmowy spełnienia żądań przez gubernatora wywiązała się bitwa, podczas której „Giuseppe Garibaldi” i „Francesco Ferruccio” (osłaniane od strony morza przez „Varese”) rozpoczęły ostrzał osmańskich jednostek^[4][5]. „Avnillah” został zatopiony ogniem artylerii i torpedą przez „Giuseppe Garibaldiego”, a „Ankara” została samozatopiona w porcie przez własną załogę, jednak tonący okręt był do końca ostrzeliwany przez „Francesco Ferruccio”^[5][6].

Uwagi

1. Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 392 podaje, że załoga okrętu liczyła 20 osób.