Antin Kraws

Antin Kraws (ukr. Антін Кравс, niem. Anton Kraus, ur. 23 listopada 1871 w Berhomecie w Księstwie Bukowiny, zm. 13 listopada 1945 w Wiedniu) – ukraiński wojskowy, generał UHA.

Antin Kraws

Антін Кравс, Anton Kraus

Antin Kraws w 1919 roku
generał-czotar
Data i miejsce urodzenia	23 listopada 1871 Berhomet
Data i miejsce śmierci	13 listopada 1945 Wiedeń
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Ukraińska Armia Halicka Czerwona Ukraińska Armia Halicka Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej
Formacja	67 Pułk Piechoty, 58 Pułk Piechoty, III Brygada CzUAH
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna ukraińsko-sowiecka
Odznaczenia

Życiorys

1 września 1891, po ukończeniu Szkoły Kadetów Piechoty w Wiedniu, został mianowany na stopień kadeta–zastępcy oficera i wcielony do Węgierskiego Pułku Piechoty Nr 67 w Preszowie^[1]. Dopiero po pięciu latach (1 listopada 1895) awansował na podporucznika^[2], a po kolejnych czterech na porucznika (1 listopada 1899)^[3]. Służąc w dalszym ciągu w Węgierskim Pułku Piechoty Nr 67 awansował 1 listopada 1909 na kapitana^[4]. W 1911 został przeniesiony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 58 w Stanisławowie^[5]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach^[6].

W czasie I wojny światowej dowodził batalionem w Pułku Piechoty Nr 58^[7], a później w Pułku Piechoty Nr 55^[8][9]. 1 września 1915 został mianowany majorem^[10][11], a 1 listopada 1917 podpułkownikiem^[12].

W listopadzie 1918 wstąpił na służbę do UHA, dowodził grupą „Chyriw”. Od marca 1919 dowodził 3 Korpusem UHA. W lutym 1920 dowodził III brygadą CzUHA, a po jej połączeniu z armią URL dowodził brygadą 5 Chersońskiej Dywizji Strzelców.

W sierpniu 1920 ze swą brygadą (300-400 żołnierzy), zamiast uderzyć w kierunku Dniestru, na rozkaz Jewhena Petruszewycza opuścił Armię Czynną Ukraińskiej Republiki Ludowej na froncie wojny polsko-bolszewickiej w rejonie Horodenki, skierował się przez Balińce, Zabłotów do Kosowa i przekroczył wraz z nią granicę Czechosłowacji, gdzie był internowany w obozie w Libercu. W drodze do granicy dowodzone przez niego oddziały wymordowały polskich poborowych ze Śniatyna^[13]. W 1924 zamieszkał w Wiedniu, działacz ukraińskich związków kombatanckich. Po zajęciu Wiednia przez Armię Czerwoną w kwietniu 1945 na krótko zatrzymany przez Smiersz, zwolniony ze względu na stan zdrowia.

Autor wspomnień За українську справу Lwów 1937, Wyd. Spółdzielnia Wydawnicza Червона калина.

Ordery i odznaczeni

• Krzyż Rycerski Orderu Leopolda z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)
• Order Korony Żelaznej 3. klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (dwukrotnie) (Austro-Węgry)
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis na czerwonej wstążce (Austro-Węgry)
• Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)
• Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów (Austro-Węgry)
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (Austro-Węgry)
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)^[9]